Όταν ανέφερα πριν λίγες ημέρες στο twitter πως αναζητούσα θέμα για το σημερινό κείμενο, έλαβα μία πολύ συγκεκριμένη πρόταση.

«…οι δημοσιογράφοι (και άλλα δημόσια πρόσωπα) που βρίζουν σκαιότατα όποιους δεν συμπαθούν λες και είναι το τελευταίο πεταμένο ακάουντ που τρολάρει…»

Βλέπετε, όπως έγραφα και στο κείμενο για τους άεργους καρναβαλιστές που λειτουργούν ως κατά φαντασία θεοί, έτσι και με τα δημόσια πρόσωπα στα σόσιαλ, συναντούμε συχνά έναν σουρεαλιστικό καραγκιόζ μπερντέ.

Από πού να το πιάσει κανείς; Επίσημοι λογαριασμοί πολιτικών, λογαριασμοί υπουργείων, τραπεζών, τηλεοπτικών σταθμών, εφημερίδων, δημοσιογράφων και άλλα βαρύγδουπα και σημαντικά, συμμετέχουν σε ένα μπουρλέσκ θεατρικό, απευθυνόμενοι στους πάντες συνήθως στον ενικό χωρίς καμία συναίσθηση της σοβαρότητας του ρόλου τους (ρόλο τον οποίο εκμεταλλεύονται ώστε να προβληθούν) και φυσικά με την πρώτη κατακραυγή σπεύδουν είτε να δικαιολογήσουν τη δημόσια ανοησία τους με παιδαριώδεις εξηγήσεις είτε συνεχίζουν απτόητοι σαν να μην τους απευθύνθηκε ποτέ κανείς, επιλέγοντας να μπλοκάρουν χρήστες ή διαγράφοντας απλά τις δημοσιεύσεις τους. Το «είπα ξ-είπα» και τα block πέφτουν βροχή!

Στο φαιδρό αυτό σκηνικό, εντοπίζει κανείς δεκάδες νοσηρές ενδείξεις με πρώτη και καλύτερη τη βεβαιότητα πως ουδόλως τους απασχολεί εάν κάποιος τους απευθύνεται παρά μόνο ενδιαφέρονται για το πώς και σε ποιον θα επιλέξουν εκείνοι να απευθυνθούν, στοχεύοντας πάντα σε ένα buzz που θα συντηρήσει την προβολή τους.

Ίσως μέσα στην πλημμύρα των δημοσιεύσεων να φαντάζονται πως η πλειοψηφία των ψηφοφόρων ή αναγνωστών έρχεται, παραμένει και συχνότατα διαπληκτίζεται αποκλειστικά και μόνο για να εκτονωθεί αλλά θα πρέπει να τους επισημανθεί πως αυτό αποτελούσε το πρώτο δόλωμα στα κοινωνικά δίκτυα πριν πολλά πολλά χρόνια.

Τώρα όμως έχουμε 2018 και είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται πως το δόλωμα στο οποίο τελικά τσιμπήσαμε ήταν να αποτελέσουμε ένα ακόμα νούμερο σε fans & followers με τα δημόσια πρόσωπα να απαξιώνουν συχνότερα από ό,τι δικαιολογείται, τον λόγο των χρηστών.

Κι αν όλο αυτό φαντάζει υπερβολικό, φοβάμαι πως θα το βρούμε μπροστά μας στον επόμενο πολιτικό που δε θα μπει στη Βουλή, στην επόμενη εφημερίδα που δε θα μπορέσει να κυκλοφορήσει, στην επόμενη τηλεοπτική εκπομπή που θα πατώσει.

Διότι η απαξίωση όπως και η χυδαιότητα γεννούν περιφρόνηση και η περιφρόνηση επιστρέφει αμείλικτη, παρά τα σκηνοθετημένα χειροκροτήματα.

Εφημερίδα Μακεδονία 27/10/2018