Ο Αλεσσάντρο Μπαρίκκο έχει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Γράφει όπως αναπνέει κανείς νομίζω.
Δεν υπάρχουν περιορισμοί πλατειασμού, επανάληψης ή σχεδιαγράμματος.

Σχεδόν ό,τι μπορεί να διαβάσει κανείς σε οδηγίες συγγραφής, ο Μπαρίκκο το αναιρεί.

Βέβαια, αυτό που δημιουργεί δεν είναι το λίγο ενός μυθιστορήματος ούτε απλά η αφήγηση μιας ιστορίας (ή πολλών).

Ο Μπαρίκκο πλάθει λογοτεχνία με ανάσα σε κάθε συλλαβή.

Ακόμα και οι προτάσεις του καμιά φορά ξεκινούν από τη μέση της αράδας ή πιο πέρα.
Γράφει όπως αναπνέουμε κι αυτό είναι γεγονός.

Ξεκίνησα να διαβάζω τον Μίστερ Γκουίν χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία στην αναφορά ενός ξεχωριστού βιβλίου με τίτλο Τρεις φορές το ξημέρωμα.

Αναγνώρισα από τις πρώτες σελίδες την γραφή του και χάρηκα που δεν αλλοίωσε ούτε μετάλλαξε τον τρόπο που σκέφτεται.

Εντόπισα αμέσως μία αμυδρή σύνδεση με τον Ωκεανό όπου ο Πλασσόν ήθελε να κάνει την προσωπογραφία της θάλασσας ενώ τώρα ο Μίστερ Γκουίν είχε αποφασίσει να σταματήσει να γράφει βιβλία για να γράφει..πορτρέτα.

Έπρεπε να το περιμένω άλλωστε πως ο Μπαρίκκο θα έπαιζε και πάλι με εκείνα τα πίξελ της φαντασίας που αν δεν υπήρχε αυτός, θα έμεναν θαμμένα κάτω από τα σκοτάδια της συνηθισμένης, για τους περισσότερους ανθρώπους, λογοτεχνίας.

Στα μισά του βιβλίου (κι εννοώ ολόκληρου του βιβλίου διότι κι εδώ ακόμα βρήκε τον τρόπο να παίξει με τους αναγνώστες) δεν έβλεπα κανέναν λόγο αφήγησης της ιστορίας στην οποία είχε κατευθυνθεί.
Τι στο διάολο; Χάθηκε και το άφησε έτσι; Και του το επέτρεψαν; Και πώς στο καλό θα γέμιζε το υπόλοιπο βιβλίο; Με τι το είχε γεμίσει;

Συνέχισα να διαβάζω με λίγη απογοήτευση όταν με πήρε και με σήκωσε η θύελλα που είχε στο μυαλό του αυτός ο σατανάς! (το γράφω γελώντας)

Το βιβλίο λοιπόν είναι διπλό. Υπάρχει ένα πρώτο κι ένα δεύτερο, που αν δεν κάνω λάθος έχει εκδοθεί και μόνο του αλλά αυτό είναι τραγικό.

Όπως επισημαίνεται στην σελ 227: «Η ελληνική έκδοση, ακολουθώντας το προηγούμενο της αμερικανικής, συμπεριλαμβάνει τις δύο ιστορίες – τα δύο βιβλία, εννοούν- σε έναν τόμο καθώς συνδέονται οργανικά».

Μα, φυσικά και συνδέονται οργανικά. Δεν μπορείς να διαβάσεις το ένα βιβλίο χωρίς το άλλο. Δεν μπορείς να καταλάβεις το δεύτερο χωρίς το πρώτο!

Τι απίστευτη σύνδεση! Πόσο δαιδαλώδης η μαγεία!

Είμαι συνεπαρμένη από αυτό που διάβασα. Και δεν πιστεύω πως θα γράψω ποτέ κάτι εγώ η ίδια χωρίς να έχω μπροστά μου όλο αυτό που έστησε ο Αλεσσάντρο Μπαρίκκο στον Μίστερ Γκουίν! Απίστευτος τούτος ο σατανάς! 

Μίστερ Γκουίν – Αλεσσάντρο Μπαρίκκο – Εκδόσεις Πατάκη