Η μεγαλύτερη κοινοτοπία που γράφεται για τα σόσιαλ και είναι πράγματι ακριβής, είναι πως τα κοινωνικά δίκτυα είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και πως κάποια στοιχεία μεγεθύνονται, με τους χρήστες άλλοτε να υπερβάλλουν κι άλλοτε να παραβλέπουν.

Αποσιωπάται βέβαια το «συνεπάγεται και αντιστρόφως» – όπως θα λέγαμε στα μαθηματικά – αυτής της σχέσης εφόσον ό,τι παράγεται στα κοινωνικά δίκτυα, επίσης επιστρέφει στην κοινωνία.

Οι πολιτικοί παρουσιάζουν συγκεκριμένες στρατηγικές επικοινωνίας. Άλλοτε αναλώνονται σε ανακοινώσεις της παρουσίας τους, συνοδεύοντας μάλιστα ακόμα και μεμονωμένες ατάκες με μία φωτογραφία τους η οποία έχει σκοπό να ενισχύει την αναγνωρισιμότητα εκβιάζοντας την επιθυμητή προσοχή (αν και αγαπημένο buzz της εποχής είναι οι δημόσιοι διαπληκτισμοί με τους δημοσιογράφους) κι άλλες φορές σπεύδουν σε αποκαλύψεις με σκοπό την συναισθηματική εγρήγορση διότι πώς αλλιώς να αντιδράσει ο πολίτης απέναντι σε ένα τετελεσμένο;

Συχνά επίσης, δημοσιεύουν ανακρίβειες οι οποίες είτε αποδίδονται στον δαίμονα του πληκτρολογίου είτε πολύ απλά διαγράφονται σαν να μην έχει ειπωθεί ποτέ τίποτα παρότι η συναισθηματική αναταραχή έχει ήδη προκληθεί και το buzz εκπληρώνεται ως ιερή προφητεία.

Οι έμμισθοι λογαριασμοί (τρολ ή συνεργάτες των πολιτικών, ανώνυμοι συνήθως) αναμοχλεύουν δημοσιεύσεις που εστιάζουν τεχνηέντως σε συγκεκριμένα σημεία και οι υπόλοιποι παρασύρονται από τον θόρυβο των επίκαιρων αυτών δημοσιεύσεων καταλήγοντας αναπόφευκτα σε προσαρμοσμένες οπτικές.

Το πλαίσιο, η ολότητα μιας σκέψης ή ακόμα και ενός γεγονότος, χάνονται συχνά μέσα στην ιδεοληψία κάθε κλίκας ή μέσα σε μια κατασκευασμένη πόλωση που σκοπό έχει κυρίως να καλύψει έναν χρονικό κυματισμό όπου υποψιάζεσαι πως απολύτως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.

Οι εξαιρέσεις των ψύχραιμων αναλύσεων είναι καταδικασμένες στην πρόκληση αναγκαίας σπουδής. Διότι για να διαβάσεις, να κατανοήσεις και να ανταποκριθείς όπως αρμόζει σε μια σοβαρή παρέμβαση, απαιτείται μία μάλλον επώδυνη διαδικασία στο «θαυμαστικό» περιβάλλον του καταγγελτικού γράψε-σβήσε ή των θεατρικών ευχολογίων.

Κι όλο αυτό είναι πράγματι μια μικρογραφία της κοινωνίας που ζαλισμένη από πολιτικές που προβάλλουν συχνά τα ασήμαντα, επιβάλλοντας οδυνηρά όμως τα σημαντικά, δεν μπορεί, δεν αντέχει τελικά να αντιμετωπίσει με νηφαλιότητα αυτό που καλείται να βιώσει επειδή κυριολεκτικά δεν ξέρει τι θα ξημερώσει.

Εφημερίδα Μακεδονία 30/9/2018