Εχθές το απόγευμα, “έπιασα” στο timeline του προσωπικού μου λογαριασμού στο twitter [i’m e_diva there, follow me if u like] ένα tweet του περιοδικού Wired το οποίο τράβηξε την προσοχή μου.

Όταν ένα περιοδικό τέτοιου βεληνεκούς με 819.958 followers  δηλώνει δημόσια πρόθεση “συγγνώμης” ή επιχειρεί να δικαιολογήσει έστω, επίσης δημόσια [ο διαδικτυακός λόγος είναι δημόσιος λόγος] μία δήλωση του, αυτό σημαίνει πολλά για την διαχείριση διαδικτυακής παρουσίας που είναι ο θεμέλιος λίθος των social media.

I like Wired. I respect them. Όταν διάβασα το παραπάνω tweet η πρώτη μου σκέψη ήταν “i bet they didn’t mean something bad”. Αποκλείεται να είχαν κακή πρόθεση ή να έγραψαν αστόχαστα μία έκφραση που θα μπορούσε να προσβάλει. Σκεφτείτε επίσης πως στο web είναι επίσης πολύ εύκολο να “θάψεις” ένα θέμα [aka να διαγράψεις κάποιο tweet] ή απλά να μην απαντήσεις αφήνοντας τον χωροχρόνο των περιεχομένων σου να καλύψει όποια υποψία δυσωδίας.

[Είμαι σίγουρη πως αν αυτό συνέβαινε σε ελληνικό χώρο, οι επιλογές θα ήταν είτε οι δύο που προανέφερα είτε μία ακόμα χειρότερη τρίτη: να “πλακώσουν” τα τσιράκια του περιοδικού χλευάζοντας και σαχλο-περιπαίζοντας όσους τόλμησαν για οποιοδήποτε λόγο να απαιτήσουν συγγνώμη από τον δημόσιο λόγο ενός περιοδικού. Το έχω δει να συμβαίνει. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι άλλο ένα σκηνικό κομπλεξικών ελληνικών διαδικτυακών αντιδράσεων].

Συνέχισα να παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο το wired προσπαθούσε να “μαζέψει” το θέμα. Αυτό κέντρισε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον μου. Ήθελα να δω πόσο θα το “τραβήξει” και πώς θα το κλείσει.

Ήταν φανερό πως υπήρξαν αντιδράσεις για την χρήση της λέξης spastic και πώς αυτή ερμηνεύτηκε από followers οι οποίοι αναμενόμενα προέρχονται από διαφορετικές χώρες και φέρουν στο διαδίκτυο διαφορετικές κουλτούρες.

Περίπου σε αυτό το σημείο κι αφού πράγματι το wired με είχε πείσει πως δεν είχε ούτε σκοπό αλλά ούτε και την επικοινωνιακή ανωριμότητα να θίξει κάποιον, έψαξα στο timeline τους να βρω ποιον στο web είχαν χαρακτηρίσει spastic και προκλήθηκε τόση αναστάτωση.

Ε, ποτέ!

Το twitter σε ένα από τα , όχι συχνά αλλά υπαρκτά, tilt του δημοσίευε εις τριπλούν τα tweet του Wired και όλοι γνωρίζουμε πως επαναλαμβανόμενα tweet [πόσω μάλλον ίδια] είναι pure spamming οπότε οι άνθρωποι θέλησαν να δηλώσουν πως δεν είναι δικό τους σφάλμα. Έγραψαν λοιπόν πως το twitter γίνεται κάποιες φορές ..σπαστικό!

Για λίγα λεπτά έμεινα άφωνη.

Είναι δυνατόν να είχε προκληθεί τέτοια αναστάτωση επειδή το wired χαρακτήρισε το twitter  σπαστικό;

Πιθανότατα το πρόβλημα όσων προσβλήθηκαν σαφώς δεν ήταν ο κακοχαρακτηρισμός του twitter αλλά η χρήση της λέξης spastic η οποία έχει άμεση σχέση με ΑΜΕΑ κι αυτό φαντάζει από ρατσιστικό έως απάνθρωπο ή και απλά προσβλητικό [ειδικά από ένα περιοδικό τέτοιου εύρους διαδικτυακής και όχι μόνο παρουσίας, επαναλαμβάνω]

Ξανα-κοιτάζοντας τα tweet του Wired , βρήκα λίγο αστεία την ερμηνεία του excited. Προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τη λέξη είχαν αρχίσει να αντιπαραθέτουν τις διαφορετικές ανά χώρα  ερμηνείες του “σπαστικού”.

Και γιατί δε ζήτησαν απλά συγ-γνώμη για την χρήση μίας λέξης η οποία σαφέστατα και έχει πολλές ερμηνείες όπως συμβαίνει άλλωστε παντού στον κόσμο;

Conclusions

1. Wired has gained respect through time. So, it will take much more than “spastics” on web to make me dis-respect them. [50 points of  built trust]

2. They faced the challenge while they could delete/ignore/make fun of it. [+30 points]

3. They could just apologize to those that got offended. The “excited” interpretation was not needed.  [-10 points for them being overwhelmed]

4. They didn’t fill up the timeline with tones of tweets to burry the issue, afterwards. [+10 points]

80% is huge success when it comes to online crisis management and an x-ellent paradigm.

[btw, in my language “spastic” can also mean “the annoying jerk” so i believe that triple-published tweets makes Twitter look like a genuine spastic]

Follow Wired