Posted on April 7, 2011

Ελληνικές τηλεοπτικές διαφημίσεις. Μαστιγώνοντας τον κειμενογράφο..

Συχνά καταφέρομαι εναντίον των διαφημιστικών εταιριών δεικνύοντας όχι μόνο την έλλειψη δημιουργικότητας αλλά και την επικίνδυνη εμμονή να καθιερώσουν τη σαχλή παράσταση ιδέας ως διαφημιστικό μήνυμα εξυπνακίστικου χιούμορ αλλά η αλήθεια είναι πως χωρίς επιχείρημα η κριτική είναι απλό bitching.

 

Βραβείο ηλιθιότερης αναπαράστασης στην καινούργια διαφήμιση του ΑΓΝΟ [δε μπόρεσα να την εντοπίσω σε διαδικτυακό βίντεο άρα μάλλον το σύμπαν μας προστατεύει].

Οι διάλογοι είναι κακοί [υποψιάζομαι πως το κείμενο γράφτηκε από κάποιο πεντάχρονο ή ο κειμενογράφος μαστιγωνόταν ανά τρίλεπτο μέχρι να σκεφτεί και να εκφράσει μία πρόταση], διαρκεί πολύ οπότε σε προκαλεί να θέλεις να αυτοπυροληθείς για να πάψει αυτή η επιβολή βλακείας, η ηθοποιός που πρωταγωνιστεί έχει μία αμφίεση που μας πείθει , σε περίπτωση αμφιβολίας, πως είναι κοντή και στρουμπουλή, το παιδάκι στην αρχή της διαφήμισης ανήκει πιθανότητα στο cast από τις Οικογενειακές Ιστορίες και η ουγκ ατάκα του δεν είναι αρκετά κατανοητή ώστε να σε προειδοποιήσει για το σοκ που θα ακολουθήσει και το χορευτικό σε ανακατεύει σαν να έχεις φάει φακές με αγκινάρες και σάλτσα pesto.

Παρόλα αυτά θυμάμαι τι διαφημίζει κι αυτό είναι καλό γιατί μπορώ να το αποφύγω.

 

 

Το αρνί

επιβεβαιώνει επίσης πως είτε ο κειμενογράφος μαστιγώνεται για να γράψει κάτι, είτε το πεντάχρονο τέκνο κάποιου της εταιρίας σκέφτηκε τον διάλογο [δύσκαμπτος προφορικός λόγος που σε κάνει να νομίζεις οτι στο μυαλό των πρωταγωνιστών γίνεται μετάφραση πρώτα από τα σουαχίλι και ύστερα εκφράζεται ο ελληνικός λόγος]. Οι φιγούρες είναι άχρωμες άοσμες [αν μετά το τέλος της διαφήμισης μας ζητούσαν να τους περιγράψουμε θα λέγαμε, μια χοντρή άλουστη, ένας από το κολωνάκι που ντύθηκε χασάπης κι ένας που παράτησε το σχολείο, κουβαλάει αρνιά και δυστυχώς για όλους μας πιθανότατα ψηφίζει].

Δε θυμάμαι τι διαφημίζεται. Κι αυτό είναι επικίνδυνο γιατί μπορεί να το αγοράσω. Όχι πάντως εξαιτίας της διαφήμισης.

 

Jumbo

Μου αρέσει πολύ. Είναι πετυχημένη διότι ο προφορικός λόγος δεν έχει κενά. Ρέει. Οι χαρακτήρες είναι καθημερινοί [ο χαλβάς σύζυγος και η υστερική σύζυγος]. Ο χαρακτήρας του μουστακαλή φαλακρού που χορεύει ρομποτικά καρφώνεται αμέσως σαν εικόνα, ο χορός δεν είναι σαχλός ούτε παρουσιάζεται ως σοβαρός αλλά εύστοχα δεικνύεται το παλιμπαιδιστικό όσων συμμετέχουν στην αγορά παιδικών παιγνιδιών [ευτυχώς η μπριζόλα πολύ γρήγορα φεύγει από το πλάνο για να αντικατασταθεί από τα παπάκια κι έτσι δεν προκαλείται στομαχική αναταραχή].

Δε θα ψάξω για κατάστημα Jumbo ώστε να ψωνίσω για τα ανίψια και τα βαφτιστήρια μου αλλά αντέχω να βλέπω δέκα φορές το εικοσάλεπτο τη διαφήμιση στην τηλεόραση χωρίς να σκέφτομαι “λυπήσου με ηλίθιε”.
Την χαίρομαι.
[btw τον χορευτή που αναφέρω πιο πάνω εκμεταλλευτείτε τον για viral]

 

Μπύρα Μύθος-Αν είναι κορίτσι
Βρήκα το βίντεο στο fb page τους αλλά όχι στο youtube. If u can’t embed it, it does not exist.
Επίσης σε αυτές τις στιχομυθίες είναι ολοφάνερος ο γολγοθάς του κειμενογράφου τον οποίο φαντάζεσαι καταϊδρωμένο να προσπαθεί να ταιριάξει τα αταίριαστα και αν εκφράσει τα αδιανόητα [“βάζω και εδώ ή όχι;”]. Σαχλοί διάλογοι. Μεγάλα ανέκφραστα κενά. Φυσιογνωμίες που δε σου μένουν. Βλακώδης φαλοκρατική και χαμηλότατου επιπέδου στόχευση που δεν εκβιάζει ούτε ένα μειδίαμα ακόμα κι αν μαστιγωθείς αυτοπροσώπως από τον δημιουργό.
Τώρα κάθε φορά που θα βλέπω άντρα να πίνει Μύθο θα σκέφτομαι “χριστέ μου κάνει σεξ και τεκνοποιεί-διαιωνίζει δηλαδή αυτό το dna και iq!]

 

Η ανάκριση

Το τυπάκι που ανακρίνεται λάμπει μέσα στον συρφετό των χαρακτήρων από τις Οικογενειακές Ιστορίες που έχουν μαζέψει σε όλα τα υπόλοιπα διαφημιστικά. Παρόλα αυτά το κείμενο είναι μεγάλο, άσχετο σε τακτά χρονικά διαστήματα άρα ο κειμενογράφος επίσης δε γνωρίζει πώς να συνδέσει άσχετες αφηγήσεις, όσοι άλλοι γεμίζουν το σκηνικό είναι άοσμοι [θυμάμαι απλά πως είναι χοντροί]. Η μεγάλη διάρκεια αφαιρεί από το μήνυμα ό,τι θα μπορούσε να κερδίσει ο πρωταγωνιστής μόνος του.

Όποτε τελειώνει, ποτέ δε θυμάμαι τι διαφημίζει και δεν αντέχω να την δω πάνω από μία φορά στο εικοσάλεπτο γιατί θέλω να φωνάξω “Τέλειωνε!!”

 

Και εις άλλα με υγεία

14 Responses to “Ελληνικές τηλεοπτικές διαφημίσεις. Μαστιγώνοντας τον κειμενογράφο..”

  1. Εγώ ήξερα ότι η φτώχεια ήθελε καλοπέραση και όχι μιούζικαλ. Βλέπω όμως ότι η διαφημιστική αγορά έχει βρει την μυστική συνταγή. Θα γυρίσουμε διαφήμιση με ένα σαχλό τραγουδάκι και χορευτικό και με την λαχτάρα μήπως και καρφωθεί στο μυαλό του καταναλωτή η μαγική ατάκα και σκοράρουν στα μάτια του πελάτη. Στα παραδείγματα σου δεν έχεις βάλει δυο ακόμη επικές διαφημίσεις την διαφήμιση για το παστέλι Τζαννής και το pamediakopes.gr.

    Δεν μπαίνω καν στην λογική να σχολιάσω το επίπεδο της παραγωγής ή μάλλον την παρακμή της παραγωγής. Δυστυχώς αν αυτό θεωρεί ο κλάδος ευκαιρίες μέσα στην κρίση μάλλον δεν υπάρχει ελπίδα και τα συνέδρια είναι απλά η προσπάθεια να ντύσουμε με ένα φανταχτερό άλλοθι την μιζέρια της αγοράς.

    Γιατί λέει και κάτι άλλο ο σοφός λαός “Η φτώχεια τρώει τον παρά” και δυστυχώς για μας έχει φαγωθεί εδώ και πολύ καιρό…

    • eirini says:

      Παστέλι Τζανής. Αυτή η εμμονή δε να βλέπεις άντρες γυναίκες παιδιά να τραγουδούν με μία φωνή μου θυμίζει και μία άλλη τρισάθλια διαφήμιση.. φρυγανιάς νομίζω.
      Λοβοτομή. Είμαι σίγουρη πως κάποιος εκεί στην παραγωγή έχει χαρτί γιατρού.
      Το pamediakopes μου είναι αδιάφορο. Η διαφήμιση του δηλ. είναι σαν να μην υπάρχει. Πότε αρχίζει πότε τελειώνει δε ξέρω. Α, ναι. Ένα ζευγάρι χασκογελά. Αυτό το θυμάμαι.

      Για να είμαστε και απολύτως δίκαιοι όμως, πότε ο Έλληνας δούλεψε σωστά εφόσον μπορεί να κερδίζει προσφέροντας τίποτα;
      Η ευθύνη μοιράζεται και στους πελάτες. Τράπεζες, καρτοκινητές, γάλα αυγά τυρί. Δε θα ήθελα ποτέ να βρεθώ σε παρέα μαζί τους αν αποφάσιζαν να πουν ανέκδοτο..Αν πλήρωναν όμως για τα δικά μου κρύα ανέκδοτα θα τους λάτρευα. Κι αν μπορούσα να επιβάλω τα κρύα ανέκδοτα μέσω της τηλεόραση θα ένιωθα σούπερ ντούπερ creator.

      • ΚΠ says:

        “Η ευθύνη μοιράζεται και στους πελάτες.” Ξέρεις ΠόΣΕΣ φορές έχω σκεφτεί “άντε, ο σαψάλης το’φτιαξε γιατί αυτό μπορούσε …ο πελάτης πως το ενέκρινε και δεν τον πέταξε από το παράθυρο στην παρουσίαση;” …Τελικά είχε δίκιο ο Πρόεδρος μιας μεγάλης εταιρείας (το 2001) όταν με ρώτησε πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και, όταν τους υπολόγισα καμμιά 600ριά χιλιάδες, μου είπε: “δεν κατάλαβες, είναι το 100% εκείνων που δουλεύουν στο δημόσιο και 90% εκείνων που δουλεύουν στην αγορά”. Σοφός άνθρωπος…

        • eirini says:

          Περιττό να σου πω τι συνέβη σε meeting του Ram όταν τους αποκάλεσα “δημόσιους υπαλλήλους”.
          Στο 3750 έφτασε η κυκλοφορία τους.
          ΟΕΔ.

  2. ΚΠ says:

    Πέσ’τα χρυσόστομη!

    Αναφορικά με τη διαφήμιση της Μύθος, νομίζω ότι ξέρω πως βγήκε: “(AccExec) Μας είπαν ότι το μπάτζετ θα το μειώσουν στο μισό για φέρος … (AccMan) [Διαβάζει…] ΠΟΟΟΟΣΑ!?? ρε δεν παν στο διάολο, θέλουν και διαφήμιση με αυτά τα λεφτά” (AccExec) “Σε ποιον να τη δώσω” (AccMan) “Ξέρω γω …δωσ’ την σε όποιον θέλεις, στο θυρωρό! ούτε που με νοιάζει”… (…) (AccExec) στον ArtDir “Γιώργο, ήρθε το μπάτζετ για το δημιουργικό του μύθου” (ArtDir) “Πόοοσο!??? Ρε σεις, ποιος θέλει να κάνει το δημιουργικό του Μύθου χωρίς λεφτά” (Καινούργιος) “Αφεντικό, εγώ, ό,τι θέλεις από μένα” (ArtDir) “Ορίστε, πάρ΄το. Το περιμένω αύριο”. …[Αύριο]… (Καινούργιος) “Αφεντικό, το έφτιαξα: ακολουθεί την πετυχημένη συνταγή των τριών φίλων της Amstel!” (ArtDir)”Α, τους 3 μ… εννοείς, εκείνους τους ατάλαντους που έλεγαν κρυάδες πιο κρύες από την μπύρα” (Καινούργιος) “Γιατί, εμένα μου άρεσαν πάρα πολύ!” (ArtDir) “Εντάξει, πήγαινέ την επάνω, στο AccMan. Α, και πήρες προαγωγή, την άλλη φορά θα σε πληρώσουμε”.

  3. Δεν θα μπορούσα να συμφψνώ περισσότερο…έχω κάνει ολόκληρο report για το creativity and ROI . Όπως πολύ καλά θα ξέρεις , οι παραδοσιακές διαφημιστικές , λειτουργούνε παραδοσιακά-καραγκούνικα , αλα 70’s – 80’s.
    Δηλαδή…έχω το account – πελάτη χρόνια. κάθε χρόνο τσεπώνω τόσα Εθρώ απο αυτόν και πρέπει να κάνω τόσες διαφημιστικές κινήσεις.
    Πετάω ένα σποτάκι – Ακάκιε τα μακαρόνια να είναι Μίσκο – και βομβαρδίζω.
    Έτσι, με το budget της εταιρίας , τα έχω και καλά με την εταιρία , αλλά και με τα κανάλια , τα οποία ελέγχω…
    Και φυσικά , έχουμε δει τραγικές διαφημίσεις να πέρνουνε βραβεία , διότι επιλέγονται απο την κλίκα….Τουτέστοιν ΔΕΝ τους νοιάζει το creativity…!!!

    Απάντηση: Internet …άντε να το εξηγήσεις αυτό στον παραδοσιακό CEO της διαφημιστικής…όχι σε προκαλώ. Όχι σου βάζω και στοίχημα άμα θές…

    • eirini says:

      Αχ αυτά τα στημένα βραβεία. Αχ! Άσε δε τις social media καμπάνιες. Συγκρατούμαι αλλά το βλέπω το ποστ να έρχεται..

  4. ΚΠ says:

    Άσε με να σχολιάσω ακόμη μια: ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, άλλοι 3 Neanderthal. Θα μπορούσα να την πω πετυχημένη, με βάση τη γνώμη που έχω για το στοίχημα (…άντε να βρεις τις πιθανότητες να κερδίσει το “Ποντισμένο” Σουηδίας στον Αγώνα με το “Βαλτερό” της ίδιας χώρας, και να περιμένεις να γίνεις και πλούσιος από αυτό…), αλλά έχω καναδυο φίλους που παίζουν στοίχημα και δεν είναι τόσο χάλια. Ο ΜΑΛΛΙΑΣ: αντίστοιχος της πιο αντιπαθητικής εκδοχής του μαλλιά, που είναι αυτάρεσκος σε βαθμό σιχαμάρας και ακατοίκητος. ΟΙ ΜΑΖΟΡΕΤΤΕΣ: Ο μόνος λόγος ύπαρξής τους στη ζωή, να χειροκροτάνε την αυτού μεγαλειότητα, το θεό-Μαλλιά. Κι επειδή δεν είναι μόνο η πλάκα, ρωτώ κατά σειρά: κοινό στόχος, που θέλουμε να ταυτιστεί με τον νικητή-μαλλιά (κεντράρει στο κατώτερο δυνατό κομματι του κοινού του), παράγοντας brand perception (μπλιαχ), παράγοντας ad recall (εδώ πετυχαίνει, λόγω βλακείας). Βαθμός: -5 με άριστα το 10.

  5. Φίλτατη επέτρεψέ μου να αλλάξω λίγο τον τίτλο του άρθρου καινα γράψω “Μαστιγώνοντας (κυριολεκτικά) τον account executive”. Επειδή έχω περάσει για αρκετά χρόνια από γνωστή διαφημιστική θα ήθελα να πω αυτό: Γνώρισα πραγματικά καλούς και εμπνευσμένους κειμενογράφους και creative ανθρώπους που πραγματικά έκαναν θαύματα αντάξια αυτών που βλέπουμε σε ξένες διαφημίσεις.
    Αλλά ξαφνικά έμπαιναν στη μέση οι… accounts και το client service και άρχιζε τις αλλαγές καταστρεφοντας την καλή δουλειά. Κι όλα αυτά χωρίς ο τελικός πελάτης να έχει δει την αρχική (όμορφη) ιδέα. Είχαν κι έχουν άποψη για όλα.
    Οι ανειδίκευτοι, οι τιποτένιοι, οι ποταποί… Όταν εγώ ημουν νομάρχης… ωχ σορρυ!
    Η μεγάλη μάστιγα στην ελληνική διαφημιστική αγορά δεν είναι έλλειψη δημιουργικών ανθρώπων με ιδέες αλλά η ύπαρξη άχρηστων και ανειδίκευτων, άπειρων και ηλιθίων account και client service.
    Ποτέ δεν μπορεσα να καταλάβω την ύπαρξη τους σε μια διαφημιστική εταιρεία. Η δουλειά τους ήταν και είναι απλοί διεκπεραιωτές-κλητήρες. Τϊποτα το ουσιαστικό.
    Ήταν πάντα μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης. Μόνο μπέρδεματα, λάθη, πανικός.

    Αυτά.

    • eirini says:

      Αντρέα μου δε γνωρίζω τους τίτλους στις διαφημιστικές ιεραρχίες. Τις ιδέες μπορώ να τις κρίνω ως θεατής. Τα κείμενα βάσει της επαγγελματικής μου εμπειρίας.
      [Έχω γνωρίσει κάποιους από διαφημιστικές εταιρείες. Πολιτικοί σύνδεσμοι δεν είναι;]

  6. @ΚΙΤ το target – group έχει πεθάνει εδώ και χρόνια….Behavioural Tactic is the new concept στην Αμερικη φεροιπιν.Τουτεστοιν , πιάνει συμπεριφορές καταναλωτών, όχι πχ.14-24 ή single ή fans του Σακη Ρουβά.
    Ένα καλό παράδειγμα..Η διαφήμιση για το Las Vegas( “What happens in Vegas..stays in Vegas..”)-σοβαροί άνθρωποι πάνε και ξεσαλώνουνε = behaviour.
    http://youtu.be/M7tEZUFdZxQ
    Και με τα social media , το Behaviour Tactic “αναβαθμίστηκε” σε tribes = φυλες.
    ωραιότατο παράδειγμα = Harley Davidson. Την γουστάρουνε(loyalty)…γιατί όμως την γουστάρουνε? Για τα κυβικά της , για την εμφανισή της, ή για το born to be wild style που δίνει η όλη Harley φάση?

    Σε μια σταθερά μεταβαλλόμενη αγορά , σε ένα σταθερά μεταβαλλόμενο σύμπαν, οι κλασικές διαφημιστικές , επιμένει σε τακτικές 80’s.
    Και το ίδιο και στο Internet. αποτυχημένα μικρο-sites , γτπ fan pages, για τis εφαρμογες ας μην μιλήσω καλύτερα , και για viral και WOM θα νομίζουνε ότι είσαι ανώμαλος αν τους μιλήσεις. (“Εγώ έχω 30 χρόνια στην διαφήμιση…..ντάξει πιτσιρικά..???”). Είπε κανείς για content analysis? Ειπε κανείς για interaction των καταναλωτών? Μίλησε κανείς για να κάνεις τους καταναλωτές “πωλητές” ? Θα τον δείρω….

    • eirini says:

      Συγκρατήσου. Θα γράψουμε ποστ και για τα social media τους.

    • ΚΠ says:

      Ξεκίνησα να δουλεύω στη διαφήμιση πριν από ακριβώς 20 χρόνια και σταμάτησα πριν από περίπου 15. Προφανώς, έχω μείνει λίγο πίσω. Εκ πρώτης όψεως, όμως, οι δυο έννοιες δε μου φαίνονται ασύμβατες μεταξύ τους. Food for thought. Ευχαριστώ!