Εδώ κι ένα χρόνο «πολεμάω» να κρατήσω το πλήθος των φρενδς μου κάτω από τους 5000 για να μην αναγκαστώ να κάνω δεύτερο προφίλ.
Έτσι, όχι μόνο δεν στέλνω αιτήματα φιλίας η ίδια αλλά αναγκάζομαι να κάνω κάποιο «ξεσκαρτάρισμα» καθημερινά ώστε να διαγράφω «φίλους» με τους οποίους δεν έχω τίποτα κοινό.
Βλέπω όμως παράλληλα δεκάδες αιτήματα φιλίας να καταφτάνουν σε εμένα κι αυτό επειδή ακόμα συλλέγετε φίλους. Αυτό το καταλαβαίνω από το γεγονός πως στις περισσότερες περιπτώσεις που αποδέχομαι το αίτημα, δεν έχετε ιδέα ποια είμαι. Το πιθανότερο είναι πως αν σας ρωτούσα “Γιατί θέλετε να συνδεθούμε;” να μη ξέρατε τι να απαντήσετε. Ούτε το βιογραφικό μου έχετε διαβάσει στο fb, ούτε για τα βίντεο μου ξέρετε. Στέλνετε ένα αίτημα φιλίας σε μία άγνωστη ουσιαστικά με την οποία είτε έχετε πολλούς κοινούς φίλους είτε έτυχε κάποια στιγμή να διαβάσετε κάτι δικό της και σας άρεσε. Αρκεί όμως αυτό;
Εγώ πρώτη έχω δηλώσει πως δεν είναι κακό να συνδέεσαι με «αγνώστους». Αυτό το αφελές επιχείρημα ενάντια στην επικινδυνότητα του διαδικτύου, το βρίσκω ανόητο. Το διαδίκτυο με έφερε σε επαφή με ανθρώπους και καταστάσεις που δε θα είχα ποτέ την ευκαιρία να συναντήσω. Είμαι ευγνώμων και για τις ευκαιρίες και για τους φίλους.
Αυτό που πράγματι είναι κακό και μπορεί στη συνέχεια να προκαλέσει επικινδυνότητα είναι να συνδέεσαι με αγνώστους με τους οποίους δεν έχεις κανένα απολύτως κοινό στοιχείο.
Ας πάμε και σε ένα άλλο θέμα.
Τα δικά μου στάτους είναι όλα δημόσια. Μπορείς να δεις τι πρεσβεύω πριν μου στείλεις το αίτημα φιλίας. [Πόσοι το κάνουν άραγε;]
Συμβαίνει συχνά όμως τα δικά σου στάτους να μην είναι δημόσια. Να μη μπορώ να αναγνωρίσω ποιος είσαι εσύ που θέλεις να συνδεθείς μαζί μου. Κι αν ποτέ δεχτώ τέτοια αιτήματα κυρίως με κριτήριο το πλήθος ΚΑΙ την ποιότητα των κοινών μας φίλων, σπεύδεις να μου στείλεις ιδιωτικό μήνυμα «Σε ευχαριστώ για την αποδοχή» χωρίς να σου περάσει από το μυαλό πως αφενός η δυνατότητα ιδιωτικής επικοινωνίας δεν είναι δικαίωμα [έχω χάσει σοβαρά μηνύματα έτσι, επειδή είχε «πνιγεί» το inbox μου από άσκοπα ευχαριστήρια- όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται, δεν χρησιμοποιούμε όλοι το διαδίκτυο αποκλειστικά για λόγους ψυχαγωγίας], αφετέρου δώσε μου λίγες ημέρες – ώρες έστω – βρε άνθρωπε να δω αν θέλω να παραμείνουμε συνδεδεμένοι.
Απομυθοποιήστε και το unfriend επιτέλους.
Όταν σε παύω από «φίλο» δε σημαίνει πως σε αντιπαθώ. Μπορεί να σημαίνει πως γλιτώνω εμένα από άσχετο περιεχόμενο αλλά κι εσένα αντίστοιχα σε προστατεύω από την δική μου «ανοησία». Πώς είσαι τόσο σίγουρος πως άπαξ και συνδεθούμε..αγαπιόμαστε;
Σκέψου το λίγο αυτό την επόμενη φορά που θα ακούσεις για το κακό διαδίκτυο όπου παρασύρονται τα παιδιά από παιδόφιλους. Ναι;
Τελευταία “νάρκη” για το έδαφος των αιτημάτων φιλίας είναι το δίλημμα “Γνωριστήκαμε στην συμβατική ζωή, θέλεις να γίνουμε facebook friends;”. Όχι. Όχι απαραίτητα. Πρόσφατα αντιμετώπισα για πρώτη φορά αυτό τον προβληματισμό και ένιωσα πως οφείλω στον εαυτό μου κατ’αρχήν ένα σαφές κριτήριο. Όχι λοιπόν. Επειδή γνωριζόμαστε ή και συνυπάρχουμε στην καθημερινότητα μας, δε σημαίνει πως μπορούμε να συνδεθούμε και διαδικτυακά. Κι ίσως φανεί απίστευτο κι οξύμωρο οπωσδήποτε το γιατί αλλά όπως στο διαδίκτυο δεν δημοσιεύω όλη μου την προσωπική ζωή έτσι και στην προσωπική μου ζωή δεν εκθέτω όλη μου την διαδικτυακή ύπαρξη η οποία στο μεγαλύτερο εύρος της είναι στοχευμένων θεματικών.
Το ίδιο ξέρετε συμβαίνει και σε πολλούς από εσάς. Στο διαδίκτυο δημοσιεύουμε στοχευμένα. Συγκεκριμένα πράγματα δηλαδή. Και τα δημοσιεύουμε εμμονικά ακριβώς επειδή είναι πεπερασμένα. Δεν φέρνουμε όλη μας την ζωή εδώ [απίστευτο;!]. Φέρνουμε ένα κομμάτι της..κατ’επανάληψη και σε διάφορες μορφές. Οπότε όχι. Δεν είναι βέβαιο πως θέλουμε να δεχόμαστε αυτό τον καταιγισμό εμμονών από όλους. Στην συμβατική μας συνύπαρξη βλέπετε, αποφεύγουμε να επιδεικνύουμε εμμονές. Ξέρετε γιατί; Τις βρίσκουμε βαρετές. Και εκνευριστικές. Και δε μπορούμε να τις αποφύγουμε πατώντας απλά ένα Like.
Εάν αυτή την ανάρτηση την ξεκινούσα προφορικά στον χώρο της δουλειά μου, το πιθανότερο είναι πως μέχρι την τρίτη παράγραφο θα είχαν ήδη φύγει όλοι από το γραφείο ή το μυαλό τους θα τριγυρνούσε κάπου αλλού περιμένοντας να τελειώσω. Εδώ όμως, οι περισσότεροι από αυτούς που θα την διαβάσουν, θα την διαβάσουν ολόκληρη. Γιατί ξέρουν πως “τέτοια” γράφω εγώ και για να κάθισα να τα γράψω, μάλλον κάτι σημαντικό θέλω να πω.
