Τα social media βοήθησαν υπερβολικά [και εξαιρετικά] στην ανατροπή πολλών αυθεντιών που τέθηκαν κατ’επανάληψη σε αμφισβήτηση αλλά κυρίως στην ανατροπή πολλών δογματικών θέσεων στον χώρο της επικοινωνίας. Ένα από αυτά τα δόγματα επικοινωνιακής τακτικής που δεν ανατρέπεται απλώς αλλά εξοβελίζεται προκαλώντας προηγουμένως εκνευρισμό έως και θυμό είναι ο ενικός και η αδικαιολόγητη οικειότητα στην προσέγγιση.

Όλο και περισσότεροι χρήστες, αποκτώντας πληθώρα εμπειριών μέσα στους χώρους διαδραστικότητας, επιχειρούν πέραν όλων των άλλων να επαναπροσδιορίσουν τα όρια στην ευγενή επικοινωνία, προσπαθώντας να αποφύγουν το ακραίο της διαγραφής επαφών.

Ο ενικός και η φιλική προσέγγιση υποψιάζουν για άνθρωπο ανάγωγο που όχι μόνο δεν προκαλεί εμπιστοσύνη στον εν δυνάμει συζητητή ή πελάτη αλλά απομακρύνει δραματικά κάθε πιθανότητα παραγωγής αξιακής διασύνδεσης στον χώρο συμμετοχής.

Έτσι, όποτε λαμβάνω ένα email από οργανισμό, πολιτικό κόμμα ή πρόσωπο ή εταιρία και η προσφώνηση είναι στον ενικό, ξέρω πως πρόκειται για οντότητα που αδυνατώ να εκτιμήσω πέραν της υποχρέωσης μου – και μόνο εάν αυτή η υποχρέωση υπάρχει μέσα από κάποια δεδομένη συναλλαγή.

Ο εκνευρισμός και η αίσθηση προσβολής που γεννάται μέσα στους διαδικτυακούς χώρους, παρατηρώ θετικά πως αποκαλύπτεται και στις συμβατικές συναναστροφές όπου ο κάθε πολίτης όχι μόνο δεν ανέχεται την αδικαιολόγητη φιλικότητα αλλά την καταγγέλλει και της αντεπιτίθεται με ξεκάθαρη άρνηση και απαγόρευση.

Το διαδίκτυο της ανωνυμίας που δίνει την δυνατότητα στον οποιονδήποτε να μας απευθύνεται με οποιονδήποτε τρόπο, είναι αυτό που αναμενόμενα μας οδηγεί σιγά σιγά στην πάταξη της αγένειας αδρανοποιώντας την μέσα από την απουσία απόκρισης [στην καλύτερη περίπτωση] και της απομάκρυνσης επαφών [στην χειρότερη].

Αυτή δε, η αδικαιολόγητη οικειότητα είναι σημαντικό κριτήριο τόσο στις διαδικτυακές σχέσεις ενηλίκων όσο και ανηλίκων οι οποίοι θα πρέπει να ενεργοποιήσουν αυτόν τον διαισθητικό συναγερμό πριν από κάθε επέκταση προσωπικής διασύνδεσης.