Posted on April 20, 2019

Ρόλοι

Ένα συχνό θέμα συζήτησης που ανακινείται μέσα από την χρήση των κοινωνικών δικτύων είναι η δόλια ή ασυναίσθητη παρουσίαση του ατόμου με έναν ..εναλλακτικό χαρακτήρα.

 

«Υποδυόμαστε τον εαυτό μας» είναι η ακριβέστερη τοποθέτηση.

 

Όταν μας δίνεται η δυνατότητα να συστηθούμε άλλωστε, είναι επόμενο να επιχειρούμε να προβάλλουμε έναν καλύτερο εαυτό. Έναν εαυτό που θα κερδίζει το χειροκρότημα του Like. Η αποδοχή μεταμορφώνει το πλήθος των επαφών σε έναν και μοναδικό «σημαντικό μας άλλο».

 

Ακόμα και οι εριστικές επιθέσεις των ανώνυμων ή των τρολ, κατορθώνουν να επιδίδουν στον χρήστη μία ψευδαίσθηση κάποιας υπέροχης ευφυΐας που χαίρει εκτίμησης και σεβασμού.

 

Όλοι λοιπόν ενσαρκώνουμε εκείνους τους ρόλους που θα μας φέρουν στο προσκήνιο. Ο ψύχραιμος, ο σαματατζής, η επιστήμων, η κυνική, η σέξι κ.ά.

 

Πέρα από τους ρόλους που υιοθετούμε όμως, έχουμε και τους ρόλους που μας ακολουθούν από την συμβατική ζωή. Ο καθηγητής, ο δάσκαλος, ο βουλευτής, η γιατρός, η δικηγόρος, είναι μερικές από τις σημαντικές ιδιότητες που μας χαρακτηρίζουν και μας ακολουθούν, όσο κι αν προσπαθήσουμε να τις αποκρύψουμε ή να τις αποδυναμώσουμε.

 

Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε; Πάντα συνδεόμαστε και με ανθρώπους που μας γνωρίζουν προσωπικά κι αποτελούν δυνητική ηχώ της συμβατικής μας παρουσίας.

 

Κι ενώ στην καθημερινότητα, περιφρουρούμε το σημαντικό κάδρο της ταυτότητάς μας προσπαθώντας να μη δεχτεί κανενός είδους επίθεση, στο διαδίκτυο παραδόξως το αφήνουμε έκθετο – μέχρι να συμβεί το κακό.

 

Έτσι, ένας πνευμονολόγος θα κριθεί αυστηρά αν δημοσιεύσει μία φωτογραφία όπου καπνίζει κι ένας δάσκαλος θα χαρακτηριστεί άσχημα αν δημοσιεύει με ορθογραφικά λάθη.

 

Ενώ εμείς υποδυόμαστε τον εαυτό μας μαγεμένοι από το χειροκρότημα που κατορθώνει κάποιο διαδικτυακό σενάριο, αφήνουμε ανοχύρωτη την φυσική ταυτότητα με την οποία συστηνόμαστε στα συμβατικά περιβάλλοντα, ανακαλύπτοντας οδυνηρά πως είναι αδύνατον να αποφύγουμε σύγκριση και κρίση.

 

Τότε προβάλλουμε μία παραμορφωμένη ερμηνεία ιδιωτικότητας απαιτώντας από τους θεατές μία επιλεκτική τυφλότητα όπου θα γίνεται σεβαστή μία ταυτότητα την οποία κανείς δεν πρέπει να τολμήσει να αγγίξει, ενώ θα χειροκροτείται μία άλλη.

 

Στο διαδίκτυο όμως είμαστε ένα σύνολο παρουσίας. Η εποχή της «παραπλάνησης» όπου καθένας θα μπορούσε να είναι αποκλειστικά αυτό που δηλώνει, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και μαζί της έχει παρέλθει κάθε δικαίωμα σε ιδιωτικότητα, όταν αποδεικνυόμαστε ολίγιστοι στην περιφρούρησή της.

 

Βουτσκόγλου Ειρήνη

Εφημερίδα Μακεδονία 14/4/2019