Το βάρος της ευθύνης το έχει πάντα αυτός που προτείνει μια τεχνολογική λύση.
Continue reading
Ειρήνη Βουτσκόγλου – Μαθηματικός
divcast: New Media
Το βάρος της ευθύνης το έχει πάντα αυτός που προτείνει μια τεχνολογική λύση.
Continue reading
Η Εκπαίδευση «μετά», οφείλει να σεβαστεί το φιλότιμο –ακόμα και τον πανικό, που με κάθε δυνατό τρόπο, αντιμετωπίστηκε- ώστε να προβάλει ένα νέο «πρόσωπο» μαθητή, καθηγητή, γονέα και σχολικής μονάδας.
Η Εκπαίδευση «μετά», απαιτεί μεγαλύτερη σοβαρότητα, πιο ψύχραιμο συντονισμό και μια πατριωτική συμμετοχή στα επόμενα βήματα για το μέλλον, διότι αυτά θα είναι η επιβράβευση όσων επέδειξαν φιλότιμο, με το δικό του προσωπικό κόστος ο καθένας, κι έτσι θα δομηθεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με πολίτες που θέλουν να προσπαθούν και όχι να δικαιολογούνται.
Continue reading
Όπως είχα υποσχεθεί στο κείμενο με τίτλο “Έχεις γράψει ένα βιβλίο και θέλεις να το εκδώσεις”, δημοσιεύω μερικά αποσπάσματα του νέου μου μυθιστορήματος “Χαρίλαος Χάκερ”.
Continue reading
Άρα το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ηλικιακό χάσμα στο facebook που έχει να κάνει με τα διαφορετικά ενδιαφέροντα. Πρόβλημα υπάρχει ακόμα και με την υποψία διασύνδεσης, εφόσον μία τέτοια ανοικτότητα φαντάζει (όχι άδικα) ως παρέμβαση στην ιδιωτική ζωή των νεαρών χρηστών.
Continue reading
Ένα από τα πιο τραγελαφικά στοιχεία της ζωής στα κοινωνικά δίκτυα είναι η κατανόηση κειμένου και όσα ακολουθούν της απουσίας
Continue reading
Όλα είναι too much στο twitter. Too much πολιτική στην δημοσιογραφία, too much ελευθεριακός λόγος, too much ανωνυμία, too much blah blah για το τίποτα.
Continue reading
Το δικαίωμα στο fake λοιπόν ήρθε για να μείνει ως στοιχείο της σύγχρονης πραγματικότητας.
Continue reading
Γράφουμε βιαστικά, επικοινωνούμε ανυπόμονα, κάνουμε ορθογραφικά λάθη, συνήθως κατηγορούμε την αυτόματη διόρθωση για το αλλοπρόσαλλο των μηνυμάτων μας, χρησιμοποιούμε εικονίδια λες και πηγαίνουμε στο νηπιαγωγείο , απευθυνόμαστε στον ενικό προβάλλοντας μια ανυπόστατη οικειότητα και διαγράφουμε με τεράστια αλαζονεία, από την διαδικτυακή μας ζωή, ανθρώπους με τους οποίους, συχνά, μας συνδέουν δυνατά βιώματα ζωής.
Continue reading
Ο τσαρλατανισμός λοιπόν, καταλήγει ένα σύγχρονο φαινόμενο που ξεπερνά κατά πολύ τους κομπογιαννίτες παλαιότερων χρόνων, κι αυτό επειδή σήμερα ο τσαρλατάνος έχει δύο σπουδαία εφόδια που τον προωθούν στην «τροφική» διαδικτυακή (και όχι μόνο) αλυσίδα.
Continue reading
Σε τέτοιου είδους μάχες, και τα δύο μέλη είναι κερδισμένα σε θέματα προβολής (για αυτό συχνά τέτοιοι διαπληκτισμοί είναι απολύτως κατασκευασμένοι) αλλά το όριο οπισθοχώρησης διαφοροποιείται.
Continue reading
Κι ενώ σε μια πρότυπη κοινωνία, θα περίμενε κανείς να είναι τα πρόσωπα αυτά που θα αναδεικνύουν με την απαραίτητη σύγχρονη μαεστρία το ποιοτικό περιεχόμενο, κατέληξε το φτηνό περιεχόμενο να αναδεικνύει τα πρόσωπα που περιδιαβαίνουν σε ιδιότυπα παράθυρα προβολής ως πρότυπα ικανά να επηρεάσουν.
Μέσα σε όλο αυτό το απολύτως στρεβλό περιβάλλον, το περιεχόμενο καταλήγει να θεωρείται ήσσονος σημασίας, ευτελισμένο στις παρερμηνείες του και τόσο ολίγιστο που θεωρείται ασήμαντος κάματος η παραγωγή του.
Continue reading
Το FOMO (Fear Of Missing Out), ο φόβος δηλαδή πως θα χάσουμε κάτι σημαντικό που συμβαίνει και πως δεν θα είμαστε παρόντες να δηλώσουμε αντίδραση, παρουσιάζει πλήθος εναλλακτικών πανικών.
Continue reading
Όλη αυτή η αναπόφευκτη εξέλιξη όμως, γέννησε και φαινόμενα όπως αυτό της δολοφονίας χαρακτήρων, των ψευδών ειδήσεων και των γκροτέσκο δηλώσεων.
Το άλλοτε «αιρετικό» μιας δήλωσης, σήμερα φτάνει να ξεπερνά τα όρια της φαιδρότητας και συχνά αναγάγει την χυδαιότητα ή την έπαρση σε ένδειξη ιερής πανεπιστημοσύνης.
Continue reading
Στο διαδίκτυο όμως είμαστε ένα σύνολο παρουσίας. Η εποχή της «παραπλάνησης» όπου καθένας θα μπορούσε να είναι αποκλειστικά αυτό που δηλώνει, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και μαζί της έχει παρέλθει κάθε δικαίωμα σε ιδιωτικότητα, όταν αποδεικνυόμαστε ολίγιστοι στην περιφρούρησή της.
Continue reading
Μέσα στο πλήθος οδηγιών, συμβουλών και απαγορεύσεων, αυτό στο οποίο καταλήγει η αξιοποίηση της τεχνολογίας σε κάθε περιβάλλον είναι πως πρόκειται για κάτι τόσο προσωπικό όσο το ένα χέρι στο χερούλι μιας πόρτας. Μιας πόρτας που όταν ανοίξει, δημιουργεί αυτομάτως την ευθύνη της ανοικτής πόρτας. Κάποιος πρέπει να προνοήσει ώστε να την κλείνει την κατάλληλη στιγμή.
Continue reading