Η πολιτική ήρθε στα ελληνικά social λίγο πριν το 2008. Παρατρεχάμενοι λόγιοι, σουσουράδες του λόγου και ρέμπελοι των πολιτικών γραφείων σταύρωναν την εικόνα του Ομπάμα και από τότε παρελαύνουν ως ηγήτορες μιας νέας εποχής, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως ο επηρμένος μιμητισμός είναι εκ προοιμίου καταδικασμένος στην αυτοκαταστροφή.

Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει. Αριβίστες, καιροσκόποι, άεργοι και χιλιάδες ανώνυμοι λογαριασμοί, βεβαιώνουν μία πραγματικότητα πιο φαιδρή από κάθε φαντασιοπληξία. Πως στα social, τα πάντα είναι πολιτική, εκτός από την ίδια την πολιτική, η οποία είναι μία επαναλαμβανόμενη και διαρκής κατάσταση .. σαματά.

Έτσι, κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές, σηκώνεται αμέσως η σκόνη από τα ποδοβολητά των θιάσων που σπεύδουν να προτάξουν τα εικονικά τους στήθη (ή έστω ένα χέρι στο πηγούνι) μπροστά σε ένα ακόμα φαντασμαγορικό παζάρι εντυπώσεων.

Ανώνυμοι και σκηνοθετημένοι επώνυμοι τσαμπουκάδες, προσβολές, απειλές αλλά και λυκοφιλίες, παράταιρες ευγένειες, εναλλάσσονται με φωτισμένα πρόσωπα, όμορφα χαμόγελα, οικογενειακές φωτογραφίες, προσευχές, αγίους, συλλόγους και κάθε άλλο ευφάνταστο σκηνικό με απώτατο στόχο, την προβολή και μία αρκετά πιθανή συμπάθεια – αν όχι, δέος.

Η χρήση των κοινωνικών δικτύων από τους πολιτευόμενους, ελάχιστες διαφοροποιήσεις έχει να επιδείξει.

Όσο κι αν μελετήσει κανείς τις στρατηγικές, τα επικοινωνιακά τερτίπια, τις έξυπνες χρήσεις των λειτουργιών, δε θα βρει καμία συγκλονιστική αλλαγή μέσα στην τελευταία δεκαετία.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει λοιπόν;

Κι όμως. Όπως σε πολλούς άλλους τομείς, συμβαίνει συχνά, μελετώντας την πορεία ενός φαινομένου ή μίας ηλεκτρονικής συμμετοχής, να διατηρούμε εσφαλμένα στραμμένο το βλέμμα στον λάθος ορίζοντα.

Διότι δεν είναι η χρήση των social από τους πολιτικούς που πρέπει να δούμε αν έχει αλλάξει. Αυτό που όντως έχει αλλάξει και πρέπει να προσέξουμε είναι η χρήση των social από τους χρήστες απέναντι στους πολιτικούς.

Οι χρήστες πλέον είναι υποψιασμένοι, δεν είναι τόσο αφελείς όσο παρουσιάζονται, χειροκροτούν χωρίς ντροπή αυτό που έχουν ήδη αποφασίσει να μη στηρίξουν και διατηρούν μία εκδικητική στάση απέναντι στην διαδικτυακή κώφωση των πολιτικών. Διότι αυτό που δεν αντιλήφθηκε ποτέ η πολιτική στο διαδίκτυο είναι πως δε γίνεται να μιλάς (στο διαδίκτυο) χωρίς να ακούς και είναι αδιανόητο να ζητάς χωρίς να έχεις ήδη προσφέρει (στο διαδίκτυο).

Εφημερίδα Μακεδονία 23/12/2018

Οι Ρόλοι Δραπέτες είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα.

Μπορείτε να το βρείτε και στο ianos.gr