Η ευκολία με την οποία μπορούμε να προσεγγίσουμε κάποιον στο διαδίκτυο, έχει καλλιεργήσει μία κουλτούρα ανυπόστατης οικειότητας η οποία πέρα από την προσβολή διαχέει έναν έντονο εκνευρισμό που συχνά συναντά κανείς σε δημοσιεύσεις γεμάτες απορία.

Πριν λίγες ημέρες, για παράδειγμα, διάβασα την ακόλουθη δημοσίευση στο facebook.

«Έχω μία ερώτηση, κυρίως προς όσες/όσους ασχολούνται με social media και ειδικότερα με θέματα υποστήριξης μέσω αυτών:
Υπάρχει άραγε κάποιος “άγραφος κανόνας” να απαντούν σε posts ή/και μηνύματα στον ενικό; Είναι κάποια μόδα, τάση, οδηγία, ή τι τέλος πάντων;
Εκφράζω την απορία μου διότι δεν έχω αντιληφθεί να έχει καταργηθεί γενικά ο πληθυντικός ευγενείας..»

Κι όχι πως ο ενικός μεταξύ απλών χρηστών δεν αποτελεί από μόνος του μία παραφωνία αλλά κυρίως ο ενικός που μας απευθύνεται από εταιρικούς λογαριασμούς ή ακόμα και από πολιτικούς, είναι ικανός να προκαλέσει εκρηκτική ενόχληση.

Πράγματι υπάρχει το εδραιωμένο marketing οικειότητας όπως αυτό που υπηρετεί ο χαρακτηρισμός «φίλος» για μία αμοιβαία σύνδεση, αλλά αυτό δεν είναι παρά μία μεταμφιεσμένη σύμβαση, την αναγκαιότητα της οποίας, μπορούμε όλοι να καταλάβουμε.

Ο ενικός στο email ενημέρωσης από έναν πολιτικό όμως ή ο ενικός σε ένα reply από λογαριασμό εταιρίας, τι ακριβώς υπηρετεί και κυρίως σε τι ακριβώς εξυπηρετεί;

Πριν λίγο καιρό, πέτυχα στο twitter μία τέτοια φαιδρότητα που πραγματικά θα μπορούσε να οδηγήσει και τον πιο ψύχραιμο άνθρωπο σε κρεσέντο υστερίας. Ενώ ο χρήστης απευθυνόταν στον λογαριασμό εταιρίας τηλεπικοινωνιών, επισημαίνοντας την ενόχλησή του από την χρήση ενικού, ο επαγγελματικός λογαριασμός συνέχιζε να του απευθύνεται στον ενικό, επιδεικνύοντας και αποδεικνύοντας κυριολεκτικά πως είχε τον πελάτη γραμμένο στα παλιά του υποδήματα!

Σε μία άλλη περίπτωση, επώνυμος χρήστης που λόγω της επαγγελματικής του δραστηριότητας ταξίδευε συχνά με συγκεκριμένη αεροπορική εταιρία, δεχόταν επανειλημμένα αποκρίσεις της εταιρίας στις οποίες έμοιαζαν να απευθύνονται σε κάποιον κακομοίρη που τους ενοχλούσε.

Δεν πρόκειται για κάποιο απωθημένο μεγαλείου που εκρήγνυται με τον επαναλαμβανόμενο ενικό, αλλά για μία έντονη αίσθηση μικροπρέπειας που μας επιβάλλεται σαν καταπιεστική παραίσθηση. Μία παραίσθηση που ανάγει την δυνατότητα προσέγγισης σε a priori δικαίωμα υποτίμησης του συνομιλητή.

Χωρίς υπερβολή το επόμενο στάδιο αυτής της γελοίας εμμονής του επαγγελματικού ελληνικού διαδικτύου με τον ενικό, είναι να μας απευθύνονται με την προσφώνηση «θείο»!

Εφημερίδα Μακεδονία 10/3/2019