Η αρχική ιδέα ήταν να γράψω για τις κρίσεις πανικού όταν «πέφτει» το facebook, το instagram ή το twitter, όμως η διαταραχή δεν συμβαίνει μόνο στις ακραίες περιπτώσεις που μένουμε «κλειδωμένοι» έξω από το διαδικτυακό μας σπιτικό αλλά και σε πολλές άλλες που τις φανταζόμαστε ως αμελητέες ενοχλήσεις (μέχρι την στιγμή που θα μας συμβούν).
Πριν μερικά χρόνια η συνηθέστερη ερώτηση σε μία τηλεφωνική κλήση ανάγκης από φίλους, ήταν «ξέχασα τον κωδικό μου» ή «με χάκαραν». Κι η συνέχεια αφορούσε συνήθως την αφέλεια του χρήστη που δεν είχε συγκρατήσει τον κωδικό του email ή δεν είχε πληκτρολογήσει σωστά ή το πολύ πολύ να είχε χρησιμοποιήσει άτσαλα έναν υπολογιστή στον οποίο είχαν πρόσβαση και άλλοι.
Στην πορεία του χρόνου γεννήθηκε μία άλλη έντονη ανησυχία. Το «θέλω να ξέρω ποιος με διέγραψε από φίλο» ήταν σε υψηλή ζήτηση αλλά κι αυτό έληξε όταν οι περισσότεροι απέκτησαν τόσους πολλούς «φίλους» που μπερδεύτηκαν με την ανησυχία «ποιος λογαριασμός είναι ψεύτικος».
Διότι με τις ψυχολογικές τρικυμίες συμβαίνει το παράδοξο της διάσπασης. Μόλις μας βρει ένα άγχος, αφήνουμε στην άκρη κάποιο παλαιότερο.
Στις μέρες μας, οι φίλοι τηλεφωνούν ή στέλνουν μηνύματα γεμάτα πανικό, όταν δεν μπορούν να δουν όλες τις δημοσιεύσεις στο facebook, όταν δεν εμφανίζεται για αρκετή ώρα αυτό που «πόσταραν» ή όταν δεν φαίνονται τα Like.
Δεν χρειάζεται δηλαδή να «πέσει» το facebook για να πανικοβληθούν, ούτε το άγχος εμφανίζεται αποκλειστικά στην τραγική (ομολογουμένως) περίπτωση που δεν γίνει δεκτός ο κωδικός. Η παραμικρή αίσθηση απομόνωσης, η παραμικρή υποψία πως κάποιος είναι εκεί αλλά δεν φαίνεται, είναι στοιχεία ικανά να οδηγήσουν σε ταχυπαλμία, εφίδρωση και τάση για λιποθυμία.
Το FOMO (Fear Of Missing Out), ο φόβος δηλαδή πως θα χάσουμε κάτι σημαντικό που συμβαίνει και πως δεν θα είμαστε παρόντες να δηλώσουμε αντίδραση, παρουσιάζει πλήθος εναλλακτικών πανικών.
Κι ενώ θα ήταν πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε για έλλειψη στοιχειώδους ψυχραιμίας τους χρήστες που βιώνουν αυτούς τους φόβους, η πεζή αλήθεια είναι πως πρόκειται για την εδραίωση μίας ακόμα νέας πραγματικότητας. Της πραγματικότητας στην οποία έχουμε συνηθίσει να υπάρχουμε σε σκοτεινά δωμάτια όπου μάθαμε να διαισθανόμαστε την παρουσία, αναπτύξαμε μεθόδους επικοινωνίας κι η περιστασιακή σιγή, πολύ γρήγορα, θυμίζει ταινία τρόμου.
Βουτσκόγλου Ειρήνη
Εφημερίδα Μακεδονία 28/4/2019