[η εικόνα από εδώ]

1. Γιατί έρχονται οι πολιτικοί στο διαδίκτυο;

Η πολιτική ήρθε στο διαδίκτυο για 3 λόγους:

α) Επειδή τα κοινωνικά δίκτυα κυρίως είναι χώρος μαζικής κοινωνικής συνάθροισης άρα ένας εύκολος τρόπος προσέγγισης μεγάλου πλήθους κοινού αλλά και χώρος προβολής – σε μεγάλο μέρος, δωρεάν- η οποία μπορεί να προσφέρει άμεση διαφήμιση σε πρόσωπα ,

β) Επειδή είναι ένας χώρος εκτόνωσης και μάλιστα ελεγχόμενης. Ο γραπτός και ο προφορικός λόγος ανέκαθεν πρόσφερε εκτόνωση αποδυναμώνοντας συχνά την πρόθεση και υποβιβάζοντας την σε απλή διάθεση,

γ) Επειδή ο στόχος για μια πιθανή αλλαγή πολιτικού σκηνικού –ανεξάρτητα με το αν αυτό είναι πράγματι εφικτό- είναι να προσέλθουν στις κάλπες οι νέοι που μπορούν να επικυρώσουν νέες επιλογές , άρα η πολιτική στο διαδίκτυο επιχειρεί να προσεγγίσει και να επηρεάσει τα λεγόμενα νεανικά κοινά.

2. Τι θεωρείται πολιτικός social media χώρος και ποιος τον λειτουργεί;

Social media δεν είναι χώρος είναι τρόπος. Ο τρόπος με τον οποίο διαδραστικοποιείσαι, προκαλείς δηλαδή άμεση αντίδραση με τις δράσεις σου. Υπ’αυτή την έννοια social media πολιτικός χώρος είναι κάθε διαδικτυακός χώρος όπου υπάρχουν οι συνθήκες να έρθει κοινό που θα αντιδράσει και μάλιστα άμεσα. Κυρίως λοιπόν social media θεωρούνται τα κοινωνικά δίκτυα όπως Facebook & Twitter.

Social media θεωρείται και κάθε τρόπος χρήσης διαδικτυακών εργαλείων τόσο για την επικοινωνία με το κοινό όσο και για την ενημέρωση του.

3. Ποιος είναι ο σκοπός ενός πολιτικού social media χώρου;

Αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από το τι θέλει να επιτύχει ο πολιτικός ,πόσο καιρό λειτουργεί τον χώρο του, και πώς τον λειτουργεί.
Οι περισσότεροι υποψήφιοι λειτουργούν κάποια σελίδα στο facebook χωρίς προσυμφωνημένο σκοπό, απλά για ανακοινώσεις, φωτογραφίες και πολυδιαβασμένα αποφθέγματα.

Στις σελίδες των αρχηγών κομμάτων οπωσδήποτε τα πράγματα είναι πιο οργανωμένα αλλά και εκεί το μέγεθος της συμμετοχής είτε με Like είτε με Comments είναι ένα πολυποίκιλα ερμηνεύσιμο στοιχείο το οποίο δεν βεβαιώνει αυτόματα αποδοχή από τους πολίτες.

Πολιτικός social media χώρος θα μπορούσε να είναι και ένα social site όπου οι πολίτες έχουν τη δυνατότητα άμεσης διαδραστικότητας αλλά όπως γνωρίζουμε οι περισσότεροι υποθέτω και στο διαδίκτυο όπως και στη συμβατική ζωή, είναι ευκολότερο να προσεγγίσεις εσύ τον κόσμο από ό,τι να περιμένεις από τον κόσμο να προσεγγίσει εσένα.

4. Τι γίνεται με αυτούς που επιτίθενται λεκτικά στους πολιτικούς στα social media;

Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη ερώτηση από μέρους των πολιτικών. Είτε αφορά ανώνυμους μπλόγκερς είτε σχόλια στο facebook είτε mentions στο twitter υπάρχει ο φόβος της λεκτικής επίθεσης είτε με μορφή προσβολής είτε με μορφή καταγγελίας. Όσο περνά ο καιρός δε , στην πολιτική μάχη στο διαδίκτυο συμμετέχουν όλο και περισσότεροι ανώνυμοι [και επώνυμοι βέβαια] οι οποίοι με ποικίλα (θολά) κίνητρα ή απωθημένα , συχνά βέβαια και με γνήσια οργή αγανακτισμένου Έλληνα πολίτη, επιτίθενται φραστικά χωρίς επιχειρήματα, χωρίς στοιχεία , αφήνοντας στους θεατές την απόφαση για το τι θα πιστέψουν και από τι θα επηρεαστούν.

Μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο, αφενός είναι δύσκολο να πείσεις έναν υποψήφιο και αδαή της διαδικτυακής ατμόσφαιρας να έρθει και να προκαλέσει διαδράση, αφετέρου είναι εύκολο να τον κατηγορήσεις για απλή προβολή εάν εκείνος αποφασίσει πως δεν επιθυμεί την διαδικασία απόκρισης σε κάθε σχόλιο με κίνδυνο να μεταφραστεί αυτή η στάση του ως αγνόηση της φωνής των πολιτών.

Η σκληρή αλήθεια έχει αρκετές σκιές, μερικές από τις οποίες είναι:
Α) Η δυνατότητα να σχολιάσεις με όποια χυδαιότητα είναι δικαίωμα;
Β) Η δυνατότητα να διαγραφεί η χυδαιότητα σημαίνει πολιτική δειλία;
Γ) Οι χειροκροτητές / υποστηρικτές, είμαστε σίγουροι πως δεν είναι μισθοφόροι;
Δ) Οι καταγγελίες που διαβάζουμε εις βάρους των πολιτικών στους χώρους τους είναι αληθείς αλλά όχι τόσο αληθείς ώστε να οδηγήσουν τον σχολιαστή σε έναν εισαγγελέα και όχι σε έναν τοίχο του facebook;
Ε) Ο ανώνυμος χλευασμός είναι μαγκιά;
ΣΤ) Αυτή η μαγκιά επηρεάζει; Ποιους; Μας ενδιαφέρει αυτός που επηρεάζεται ή μήπως θα ήταν προτιμότερο να εστιάσουμε σε αυτόν που σκέφτεται, διασταυρώνει και αποφασίζει;
Η) Ο πρότερος «ανέντιμος» βίος στο διαδίκτυο [εάν ο υποψήφιος υπήρξε σαχλός, ειρωνικός κλπ] μπορεί να αποσιωπηθεί; Τι κόστος έχει; [κατά τη γνώμη μου, τεράστιο πολιτικό κόστος]
Θ) Χρησιμοποιείς το google search για να βρεις πληροφορίες για έναν υποψήφιο ή απλώς δέχεσαι ό,τι γράφουν οι οπαδοί ή οι κατήγοροι του;

5. Είναι αλήθεια πως οι πολιτικοί συνεργάζονται με άτομα επιρροής στο διαδίκτυο;

Φυσικά. Και όχι μόνο οι πολιτικοί.
Αν και ο ορισμός του influencer ή του opinion maker είναι σε πολλά σημεία του θολός και μπορεί κανείς να βρει εκατοντάδες ερμηνείες που θα τον διευκολύνουν [ανάλογα με τι θέλει να επιτύχει] , είναι γεγονός πως όπως και στη συμβατική ζωή , έτσι και στο διαδίκτυο υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι με την στάση τους, τη συμπεριφορά τους δηλαδή, καθώς επίσης την διάρκεια της παρουσίας τους όχι μόνο έχουν μεγάλο κοινό αλλά φέρουν και μία επικύρωση εμπιστοσύνης από ένα μεγάλο ποσοστό αυτού του κοινού.

Κατά την προσωπική μου άποψη, influence is one thing , trust is another.

A user has to select what he/she recognizes as reliable information based on her/his own trust requirements.
Trust has various meanings and is viewed differently is different areas for example in computer networks it is interpreted as security and access control, in distributed systems means reliability and in game theory and policies is viewed as correct decision
making under uncertainty. A trust policy consists of a set of rules that the trustor uses to test the trustfulness of a fact. Different agents may use different trust policies. A trustworthy decision is the act of testing an asserted fact for satisfaction of a trust policy or a trust criterion. In fact, in some cases, there is a repository in the trust layer that makes the decision of trusting. -Saeedeh Shekarpour, S.D. Katebi1
Department of Computer Science and Engineering, School of Engineering, Shiraz University, Shiraz, Iran
[Μία μικρή προσφορά από όσα άρχισα ήδη να μελετώ για την διπλωματική μου]

Η διαφορά επιρροής και εμπιστοσύνης όμως δε σημαίνει πως αυτός που επηρεάζει δε μπορεί πραγματικά να «βοηθήσει» με συμφωνηθέντα τρόπο στην πολιτική επικοινωνία στο διαδίκτυο [και εκτός διαδικτύου].

Η πολιτική και στο διαδίκτυο είναι αμφίδρομη διαδικασία. Τι εκπέμπει ο πολιτικός αλλά και τι προσλαμβάνει και πώς μεταφράζει αυτό που προσλαμβάνει ο πολίτης.

6. ‘Ηδη ακούγεται πως υπάρχουν υποψήφιοι πολιτικοί οι οποίοι προέρχονται από τα social media. Τους εμπιστεύονται δηλαδή τα κόμματα βλέποντας πως έχουν κοινό στο διαδίκτυο και τους αναδεικνύουν ως υποψηφίους. Ισχύει αυτό;

Πράγματι υπάρχει μία τέτοια τάση. Τα social media μπορούν να αναδείξουν νέους πολιτικούς, ανθρώπους με λόγο, άποψη και πιθανότατα χωρίς κομματικό παρελθόν. Εφόσον, όπως είπα στην αρχή, τα social network είναι χώροι κοινωνικής συνάθροισης, είναι αναμενόμενο πως και από αυτά μπορούν να προκύψουν υποψήφιοι.
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο –κι αυτό είναι προσωπική μου άποψη- θα πρέπει το άτομο να είναι πάρα πολύ καιρό στο διαδίκτυο και να έχει ήδη περάσει εξετάσεις «εμπιστοσύνης» από το κοινό με το οποίο διαδραστικοποιείται.
Σε διαφορετική περίπτωση δε θα μιλάμε για κάποιον που αναδείχτηκε από τα social media αλλά για κάποιον ο οποίος κατασκευάστηκε κομματικά μέσα στα social media.

Και εδώ το βάρος της απόφασης ή ακόμα και της υποψίας βαρύνει τον χρήστη-πολίτη ο οποίος θα πρέπει να αναζητήσει πληροφορίες πριν αποδεχτεί έναν τίτλο που ηρωοποιεί κατ’εντολή.

7. Τι πρέπει να προσέχει ένας πολιτικός στο διαδίκτυο και τι ένας χρήστης.

Ο πολιτικός να μην εκτεθεί διότι ό,τι συμβαίνει στο web δεν παραμένει απλά στο web και ο χρήστης να μην παρασυρθεί προκαλώντας προβλήματα και στη συμβατική του ζωή εφόσον άσχημες συμπεριφορές στο διαδίκτυο μπορούν να προκαλέσουν νομικές κυρώσεις.

Οι πολιτικοί πρέπει να βρίσκονται και στο διαδίκτυο, με κάθε σωστό ή λάθος τρόπο. Το οφείλουν στους πολίτες οι οποίοι δεν περιμένουν πια τις ειδήσεις των 8 για να ενημερωθούν.

Από την άλλη, η πολιτική και στο διαδίκτυο μπορεί να γίνει μία πολύ βρώμικη υπόθεση. Ο καταλύτης θα είναι πάντα η νοημοσύνη του πολίτη ο οποίος στο διαδίκτυο έχει δύο εφόδια παραπάνω. Την δυνατότητα διασταύρωσης πληροφοριών και την δυνατότητα παρακολούθησης των συμμετεχόντων [υποψηφίων και υποστηρικτών τους] στα κοινωνικά δίκτυα.