1. Γιατί δεν πρόκειται κ δεν πρέπει να υπάρξει Dislike στο facebook.
Επειδή η επιδοκιμασία εκφράζεται αυτόματα με ένδειξη [χειροκρότημα/συμπαράσταση = Like] ενώ η αποδοκιμασία οφείλει να φέρει επιχείρημα [διαφωνώ επειδή..]. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί εστία flaming [επιθετική παρότρυνση] κι αυτό θεωρείται ανήθικο. Πέραν τούτου, το facebook θέλει τους χρήστες online σε διάρκεια [ώστε να κερδίζει από τις διαφημίσεις] και διάρκεια προκαλεί η συζήτηση [ακόμα και τα σχόλια των δεκάδων θαυμαστικών] και όχι η ένδειξη διαφωνίας.
Ακόμα όμως κι αν αποφασίσουν να ενεργοποιήσουν μία τέτοια επιλογή, είναι βέβαιο πως θα δώσουν την δυνατότητα απενεργοποίησης της όπως έκαναν και με τους Followers/Subscribers. Έτσι, για παράδειγμα, δέχομαι να έχω στο facebook “ακολούθους” που δεν είναι “φίλοι” μου, αυτοί μπορούν να με διαβάζουν [ενώ εγώ όχι] αλλά τους “απαγορεύω” με ειδική ρύθμιση να σχολιάζουν.
Η τεχνολογία θα είναι πάντα υπέρ του χρήστη όταν θέλει να προστατευθεί από τις κακόβουλες επιθέσεις – και η ένδειξη αποδοκιμασίας χωρίς λόγο [=επιχείρημα] είναι κακόβουλη επίθεση.
2. Οι “πιασάρικοι” τίτλοι περί της επιδημιακής διάχυσης της πληροφορίας είναι κούφιοι.
Προχθές με παρακίνησαν να κατεβάσω μία εφαρμογή στο κινητό μου η οποία αφού εντόπιζε [με δική μου άδεια] την θέση μου, διαμοίραζε “επιδημιακά” περιεχόμενο. Με δεδομένο πως όλοι θέλουμε να διαμοιράζουμε το περιεχόμενο και την παρουσία μας υπερβολικά γρήγορα, αποδέχθηκα την πρόκληση της εγκατάστασης της εφαρμογής. Μόλις εντοπίστηκε η θέση μου λοιπόν, άρχισε να μου “σερβίρει” απείρως αδιάφορο σε εμένα περιεχόμενο από χρήστες της περιοχής μου – οι οποίοι επίσης χρησιμοποιούσαν την εφαρμογή.
Απεγκατέστησα την εφαρμογή πριν κλείσει 24ωρο.
Για να εκμεταλλευτούμε την ταχύτητα διάχυσης, βλέπετε, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και να καταναλώσουμε το περιεχόμενο των άλλων. Μόνο που όταν δεν επιλέγουμε εμείς τους “άλλους”, γίνεται σχεδόν αβάσταχτο να καταναλώσουμε αυτό που παράγουν.
Για εμένα, αυτό είναι άλλη μία απόδειξη πως έχουμε πάψει προ πολλού να είμαστε Χρήστες ή Λογαριασμοί. Είμαστε [τα] Περιεχόμενα [μας]. Πιθανότατα έτσι δικαιώνεται και ο χαρακτηρισμός “Κοινωνία της Πληροφορίας”. – Ακούσατε ποτέ να μιλάμε για Κοινωνία Λογαριασμών;..
3. Μέτρηση “επιρροής”.
Η επιρροή και οι λογαριασμοί που επηρεάζουν [influencers] είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στα διαδικτυακά πεπραγμένα της ηλεκτρονικής συμμετοχής και όχι πάντα με την κακή έννοια.
Το θέμα είναι πως οι αλγόριθμοι μέτρησης επιρροής δεν υπολογίζουν ίσως το πλήθος των Mute/Unfollow. Οι επιλογές αυτές υπάρχουν τόσο στο facebook όσο και στο twitter και σημαίνουν πως θα εξακολουθούμε να “φαινόμαστε” συνδεδεμένοι αλλά ίσως να έχουμε αποκρύψει ο ένας τον άλλο από το ορατό του πεδίο [feed/timeline].
Κάθε φορά λοιπόν που βλέπω έναν λογαριασμό στο twitter με πολλούς followers ή έναν λογαριασμό στο facebook με πολλούς friends ή πολλούς Fans, δε μπορώ να μην αναρωτηθώ πόσοι άραγε να τον έχουν αποκρύψει ως αδιάφορο ή ενοχλητικό.
4. If it bleeds it leads.
Είναι μία έκφραση που συνάντησα στην ερευνητική εργασία Experimental evidence of massive-scale emotional contagion through social networks [γνωστή και ως “πείραμα του facebook]. Συνοδευόταν μάλιστα από αναφορά σε άλλη ερευνητική εργασία την οποία αναζήτησα και μελέτησα [Baumeister RF, Bratslavsky E, Finkenauer C, Vohs KD (2001) Bad is stronger than good. Rev Gen Psychol 5(4):323–370.].
Οτιδήποτε είναι αρκετά οδυνηρό συναισθηματικά, “πουλάει”. Ας το έχετε υπόψη σας.
5. Οτιδήποτε υπερβολικά απίστευτο είναι ψεύτικο.
Ζούμε στην εποχή που το “pic or didn’t happen” έχει αναιρεθεί προ πολλού. Οτιδήποτε μπορεί να υποστεί επεξεργασία και αλλοίωση. Εικόνα και βίντεο. Ακόμα πιο εύκολο δε είναι να κατασκευαστούν λογαριασμοί που γράφουν αδιανόητα σχόλια και ενεργοποιούν άμεσα το “όσα περισσότερα σκουπίδια καταναλώνεις, τόσο περισσότερα σκουπίδια θα παράγεις”.
6. Οι χρήστες θεωρούν δεδομένο πως ό,τι ζούμε το μοιραζόμαστε.
Μοιάζει απίστευτο πόσο αλλάζουν οι προσδοκίες μας όταν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε έλεγχο όσων δημοσιοποιούμε.
Πριν αρκετές ημέρες έγραψα στο twitter “Ο κόσμος έχει σοβαρά καθημερινά προβλήματα. Δε μπορεί να ασχολείται συνέχεια με τις κομματικές σας εμμονές” και μία από τις αντιδράσεις που έλαβα [και με έβαλε σε σκέψεις] ήταν “Τι πρόβλημα έχεις δηλαδή; Δεν βρίσκεις να παρκάρεις;”. Σκέφτηκα λοιπόν πως αν εγώ βρισκόμουν στο νοσοκομείο όταν έγραψα το αρχικό tweet, όχι μόνο δε θα μπορούσε να το γνωρίζει ο συγκεκριμένος χρήστης αλλά ούτε καν θα μπορούσε να το διανοηθεί ως πιθανότητα.
Αρχίζουμε να θεωρούμε δεδομένο λοιπόν πως ό,τι ζει κάποιος το δημοσιοποιεί. Αλήθεια όμως, πιστεύετε πως αυτό πράγματι συμβαίνει; Κι αν όντως συμβαίνει, μήπως πρέπει να διακοπεί;
7. Η χυδαιότητα δεν είναι επιχείρημα. Είναι απωθημένο.
Το διαδίκτυο ανέδειξε όχι μόνο την αδυναμία μας να συζητάμε και να επιχειρηματολογούμε αλλά και την αδυναμία μας ακόμα και να είμαστε αποτελεσματικά επιθετικοί. Ο σεξισμός και η χυδαιότητα λαμβάνουν τα σκήπτρα και καταπιεσμένες ψυχοσυνθέσεις που πιθανότατα δεν τόλμησαν ποτέ στη ζωή τους να δοκιμάσουν ακόμα και να αποτύχουν, πίσω από το οχυρό της όρθιας οθόνης ή μια φαλλική παραίσθηση του κινητού τους τηλεφώνου, θεωρούν πως καθίστανται “σημαντικοί άλλοι” απλά και μόνο επειδή θα βρεθούν άλλες δέκα όμοιες ελλειμματικές προσωπικότητες να τους χειροκροτήσουν για την θρασυδειλία τους.
Απομονώνω την χυδαιότητα στους χώρους μου με Report Spam.
8. Όχι άλλες φωτογραφίες παιδιών.
Το επισημαίνουμε όλο και περισσότεροι πως η δημοσίευση αυτών των φωτογραφιών [οι οποίες φέρουν και ταυτοπροσωποποίηση = δημοσιοποιείται δηλαδή και η ταυτότητα των παιδιών] πρέπει να σταματήσει.
Το ανησυχητικό είναι πως οι γονείς δεν διαχειρίζονται σωστά αυτές τις δημοσιοποιήσεις ούτε στις περιπτώσεις παιδικών σταθμών, σχολείων ή φροντιστηρίων που με επικίνδυνη αφέλεια εκθέτουν τα παιδιά στους διαδικτυακούς τους χώρους – πιθανολογώ χωρίς να έχουν ζητήσει την άδεια των γονέων.
Άλλη μία απόδειξη, πώς εξαιτίας ενός “αυτοματισμού” που δεν μας ζητά την άδεια, θεωρείται “αυτονόητη” η αποδοχή.
9. Χρήστης που δεν γνωρίζει τις ρυθμίσεις είναι ένας επικίνδυνος χρήστης.
Αυτό θα το σχολιάσω με ένα παράδειγμα που δε θα χρειαστεί καν επεξήγηση.
Δεν γίνεται να γράφεις status πως δεν επιτρέπεις στους φίλους σου να δημοσιεύουν συνδέσμους στον χώρο σου [άρα δεν γνωρίζεις πώς να κλείσεις τον Τοίχο σου] και μετά να προσπαθείς να πείσεις πως δεν ήσουν εσύ που έστειλε το βίντεο με τον ιό. Με καταλαβαίνεις;
Btw ο Τοίχος “κλείνει” σε ξένες δημοσιεύσεις από την Ρύθμιση που φαίνεται στο ακόλουθο screenshot.
10. Όσο πιο απαίδευτα καταναλώνουμε ένα περιεχόμενο τόσο πιο χειραγωγήσιμοι είμαστε.
Ο Αυτοματισμός είναι δομικό στοιχείο της τεχνολογίας και κατ’επέκταση της διαδικτυακής μας ζωής. Και δεν είναι πάντα κακό αυτό. Μπορεί να γίνει όμως επικίνδυνο, εάν ο αυτοματισμός απενεργοποιήσει τις άμυνες και αδρανοποιήσει τα αντανακλαστικά μας.
11. Η σιωπή είναι το μεγαλύτερο όπλο μας.
Άλλες φορές αυτή η σιωπή μπορεί να είναι παύση, άλλες φορές περιορισμός δημοσιοποίησης ή σχολιασμού κι άλλες φορές γνήσια επιδεικτική περιφρόνηση. Think about it for a while.
12. Big Data
Μία από τις μεγάλες δυναμικές των big data στο διαδίκτυο είναι πως θα καλύψει ένα τεράστιο κενό στην στατιστική έρευνα. Το κενό αυτό είναι πως οι άνθρωποι συχνά ψεύδονται όταν καλούνται να απαντήσουν σε ερωτήσεις ενώ αντίθετα αποκαλύπτονται πολύ πιο ειλικρινά [συχνά ασυναίσθητα] μέσα από τις διαδικτυακές τους κινήσεις.
13. Δύο είναι τα μεγάλα στοιχήματα για τους χρήστες. Πώς θα υποκαταστήσουν την φυσική παρουσία και πώς θα διαχειριστούν τα υποκατάστατα.
14. Είμαστε οι σχολιαστές μας ή όχι;
Πολύ συχνά χρησιμοποιώ σαν κριτήριο αποδοχής ενός friend request, όχι μόνο τι δημοσιεύει ο υποψήφιος φίλος αλλά και τι είδος σχολίων προκαλεί. Αν δω αρκετούς “ελλειμματικούς” ή “προβληματικούς” σχολιαστές [υποκειμενικά φυσικά] σκέφτομαι “Δηλαδή αν σχολιάσω κάποια στιγμή στον χώρο του ίσως αναγκαστώ να συζητήσω με έναν από αυτούς” και έτσι δεν αποδέχομαι το αίτημα σύνδεσης.
Θα γελάω όλη τη χρονιά νομίζω με τον αυτοσαρκασμό ενός φίλου που έγραψε σε στάτους “Ειλικρινά μερικές φορές απορώ πώς βάζετε Like σε κάποια στάτα μου. Ακόμα χειρότερα, κάποια τα σχολιάζετε κιόλας!” – xD & ROFL
15. Η ελευθερία της άποψης στο διαδίκτυο μπορεί να είναι επώδυνη διαδικασία [ειδικά όσο πληθαίνουν οι ανώνυμοι λογαριασμοί κι όσο ακμάζει η χυδαία τάση επεξεργασμένων εικόνων/βίντεο/tweet] αλλά .. όπως είπε και η Κοκό Σανέλ:
“The most courageous act is still to think for yourself. Aloud.”
Καλή Πρωτοχρονιά sugarwebs.
