Η αγορά των κοινωνικών δικτύων έχει ανάγκη από δύο πράγματα. Κλικ και διάρκεια. Κι ενώ τα θέματα που μπορούν να ανακύψουν ή συχνότερα, να κατασκευαστούν είναι πράγματι πολλά, όταν πρόκειται για μακροπρόθεσμη δυναμική, για κάτι δηλαδή, που μπορεί να δώσει πολλά post σε διαφορετικούς χρόνους με παρόμοια ισχύ διαδραστικότητας, οι επιλογές μειώνονται.

Η επικαιρότητα έχει ένα μομέντουμ που αναπόφευκτα φθίνει – εκτός από μία περίπτωση.

Το μοναδικό θέμα που μπορεί να δίνει πλήθος συναφών δημοσιεύσεων, διατηρώντας σχετικά στο ίδιο ύψος, το μέτρο των αποκρίσεων, είναι ο θάνατος.

Είτε πρόκειται για θάνατο δημόσιων ή αναγνωρίσιμων προσώπων είτε για θάνατο συγγενών και φίλων, η δυναμική εμπορευματοποίησης είναι πραγματικά μεγαλειώδης.

Ο σπαραγμός πουλά. Προσφέρει εικόνα και δυνατότητα εκτόνωσης, υπενθυμίζει στους χρήστες την θνησιμότητά τους και φυσικά επιδίδει στους χρήστες την δυνατότητα να εξιλεωθούν με μια σπαρακτική δημοσίευση επειδή δεν μπόρεσαν να προλάβουν το κακό.

Αυτό το τελευταίο είναι μία υποσυνείδητη ανάγκη και μία ασυναίσθητη κίνηση. Κάθε δημοσίευση σκληρής εικόνας (ακόμα κι ενός νεκρού ζώου) αφαιρεί από τον χρήστη το αίσθημα του υπερήρωα (διότι δεν μπόρεσε να σώσει το ζώο) αλλά τον εξιλεώνει με την ψευδαίσθηση πως έστω κι αργά, δεν σιώπησε.
Κι όταν ο θάνατος είναι live, τότε αγγίζουμε τερατώδη επίπεδα παραισθησιογόνου μεγαλείου.

Ακόμα κι όταν πρόκειται για τον χαμό ενός δικού μας ανθρώπου, πέρα από την πρώτη δημοσίευση (που συνήθως αφορά την είδηση ως ανακοίνωση γεγονότος), έχουμε να κάνουμε σοσιαλμιντιακά με την πιο επιτυχημένη στρατηγική στόχευση.

Κι ύστερα ξεκινά μια μακροπρόθεσμη πολιτική.

Επανάληψη σε τακτά χρονικά διαστήματα («3 χρόνια που έφυγες», «10 χρόνια χωρίς εσένα» κλπ), λυρισμός, αλλεπάλληλες δημοσιεύσεις προσωπικών στιγμών.

Διότι πλέον, είναι αδύνατον να αφήσουμε έναν άνθρωπο να πεθάνει με την ησυχία του, χωρίς να τον σύρουμε σε συναισθηματικά φορτισμένα στάτους ή ακόμα και σε πομπώδη κείμενα που φιλοξενούνται από «γενναιόδωρα» site.

Η φρενίτιδα με την οποία ξεχύνονται οι επικήδειοι αλλά και οι τακτικές υπενθυμίσεις στις επαφές μας πως σπαράζουμε για έναν χαμό, καταλήγουν – όχι, λίγες φορές – ένας καλοστημένος θεατρινισμός με στόχο την θετική απόκριση.

Κι έτσι, η απώλεια ενός συγγενή ή φίλου που εκ των πραγμάτων είναι ένα βαθύ ιδιωτικό βίωμα, γίνεται μία οσκαρική επίδειξη συναισθήματος.

Εφημερίδα Μακεδονία 24/3/2019