Έχεις γράψει ένα βιβλίο και αποφασίζεις να το εκδώσεις. Όλοι (ακόμα κι αυτοί που δεν θα σου το πουν – από φίλους και συγγενείς μέχρι και οι εκδοτικοί) σε θεωρούν ψώνιο. Γράψ’τους. Αξίζεις συγχαρητήρια, όχι επειδή έγραψες αλλά επειδή έγραψες άπειρες σελίδες λέγοντας πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αυτοί που σε κρίνουν δεν μπορούν να συντάξουν ούτε λίστα για σούπερ μάρκετ.

Πάμε παρακάτω.

Κάθισες, παιδεύτηκες, σκέφτηκες κι έγραψες 200 ή 500 σελίδες. Και θες, ρε παιδί μου, αυτό να το διαβάσουν κι άλλοι –και να κερδίσεις κανένα ευρώ για τον κόπο σου.

Το κατοχυρώνεις (συμβολαιογράφος ή ταχυδρομείο) και το στέλνεις σε εκδοτικούς.

Κάποιοι θα σου απαντήσουν και οι περισσότεροι από αυτούς θα σου ζητήσουν χρήματα. Από 1000 έως και 3000 ευρώ. Πέρα από αυτά τα χρήματα, θα κερδίζουν (όσο διαρκεί το συμβόλαιό σας –συνήθως 5 χρόνια), όπως θα κερδίζουν και τα βιβλιοπωλεία (το μεγαλύτερο ποσοστό) κι εσύ θα παίρνεις 1 ευρώ το βιβλίο (ίσως και λίγο παραπάνω).

Θα κάνεις προφανώς και παρουσιάσεις. Θα πληρώνεις έξοδα μετακίνησης και διαμονής. Εάν είσαι παγκοσμίως άγνωστος συγγραφέας (όπως εγώ) από τις πωλήσεις στις παρουσιάσεις δεν θα βγάζεις ούτε καν τα έξοδα της παρουσίασης. Θα δεις όμως αν έχεις κόσμο που σε πιστεύει. Τα σόσιαλ βοηθούν πολύ σε αυτό. Επίσης, για να κάνεις παρουσιάσεις – τουρνέ πρέπει να έχεις και λίγο βολεμένη την ζωή σου. Για αυτόν τον λόγο, για ανθρώπους σαν εμένα, το διαδίκτυο είναι τεράστια δύναμη που μπορεί να καλύψει το κενό της συμβατικής προώθησης.

(Προσφάτως, ολοκλήρωσα στο ΕΚΠΑ ένα σεμινάριο για Επιμέλεια Κειμένων και για Branding – Marketing κι έχω να πω πως θεωρητικά όλα είναι πολύ ωραία αλλά κατακρημνίζονται στην υλοποίηση, όπως θα δείτε παρακάτω).

Κι εδώ αρχίζεις να σκέφτεσαι μήπως κάτι δεν πάει καλά.

Με 1000, 1500 ή 3000 ευρώ μπορούσες και μόνος σου να εκδώσεις το βιβλίο σου (επιμέλεια, εξώφυλλο, εκτύπωση) αλλά βέβαια απευθύνεσαι στον εκδοτικό διότι υστερείς στο πιο βασικό, την διανομή. Διότι πού και πώς θα το πουλήσεις μοναχός σου; Ενώ ο εκδοτικός είναι εκδοτικός. Θέλει να πουλήσει. Είναι η δουλειά του αυτή. Με αυτό ασχολείται. Πηγαίνει στα βιβλιοπωλεία (σπανίως) ή στις εκθέσεις βιβλίου και πουλά την πραμάτεια του. Βέβαια πουλά καμιά 20αριά τίτλους ή και παραπάνω, οπότε γίνεσαι σταγοντίτσα στο ωκεανό αλλά το κάνουν, σκέφτεσαι. Ναι;

Ναι μεν ναι αλλά όχι.

Διότι οι περισσότεροι εκδοτικοί υστερούν ειδικά στο κομμάτι της διανομής. Δίνουν λοιπόν τα βιβλία σε χονδρεμπόρους (διανομείς – μεσάζοντες), που εσύ δεν τους ξέρεις. Αυτοί διανέμουν άπειρους τίτλους σε άπειρα βιβλιοπωλεία. Κι έρχεται η ώρα για την αναφορά πωλήσεων όπου σου λένε για παράδειγμα «πούλησες τόσα βιβλία σε όλη την Ελλάδα». Δεν ξέρεις όμως πού τα πούλησες. Ούτε μπορείς να μάθεις. Διότι εσύ δεν έχεις κάνει κάποια συμφωνία με τον χονδρέμπορο –συνήθως δεν ξέρεις καν το όνομά του. Κι αν έχεις πουλήσει 1000 βιβλία, δεν σε νοιάζει κιόλας (φίλε μου Χ. σε διαβάζω προσεκτικά) αλλά αν είναι λίγα, φυσικά σε καίει.

Όλα αυτά μου τα εξήγησε και ο εκδοτικός μου διότι στο μυαλό μου επικρατούσε μία σύγχυση.

Σκέφτομαι πως θα ήθελα μία αναφορά πωλήσεων που θα έλεγε: στις 13/3/19 πωλήθηκαν 3 αντίτυπα από το βιβλιοπωλείο τάδε στην πόλη τάδε ή στις 15/5/19 πωλήθηκαν 5 αντίτυπα μέσω του site στην Κύπρο, οπότε και θα έβλεπα εάν είχε αποδώσει μία διαφήμιση στο facebook εκείνο το διάστημα ή εάν το βιβλίο μου έχει φτάσει στην Αγγλία (εντάξει, εδώ πρέπει να έχουν πέσει όλοι οι εκδοτικοί κάτω και να χτυπιούνται στο γέλιο).

Κι ενώ πριν το διαδίκτυο, όλα αυτά τα στοιχεία θα μας ήταν άχρηστα, τώρα που μπορούμε να τα εκμεταλλευθούμε, δεν τα έχουμε.

Πιστεύω πως και οι ίδιοι οι εκδοτικοί αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα τους συγγραφείς ως απλούς χρήστες που θα ενισχύσουν την προώθηση με μερικά στάτους και τις παραδοσιακές παρουσιάσεις βιβλίων. Δεν είναι όμως έτσι. Εδώ και μια δεκαετία, πολλοί παράγουμε περιεχόμενο κι έχουμε δημιουργήσει τα δικά μας κανάλια προώθησης. Δεν είμαστε απλοί ενισχυτές που λειτουργούν απλά ως διαφημιστές του εκδοτικού. Είμαστε δυναμικοί πολλαπλασιαστές που χρειάζονται στοιχεία για να λειτουργήσουν.

(Το μεγάλο κλάμα βέβαια εντοπίζεται στην σπάνια έως ανύπαρκτη σόσιαλ συνεργασία εκδοτικών και συγγραφέων, αλλά για αυτό το θέμα θα γράψω άλλο κείμενο).

Και πάμε στο μεγάλο φινάλε.

Το τρίτο μου βιβλίο (μυθιστόρημα – κωμωδία) που είναι «ευχάριστο», «διαβάζεται σαν νεράκι», «έχει φανταστικούς χαρακτήρες» (σχόλια εκδοτικών όπου το έστειλα) δεν θα εκδοθεί. Όλοι μου ζητούν 1000 ή 1500 ευρώ, πέρα από το ποσοστό που θα λαμβάνουν από τις πωλήσεις, και όλοι μου δίνουν περίπου 1 ευρώ στο αντίτυπο.

Λοιπόν, ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΝΩ.

Κάθε δίμηνο θα δίνω δωρεάν ένα κεφάλαιο του βιβλίου μου στο διαδίκτυο. Έτσι, επειδή αν θέλω να κάνω κάποιον μάγκα από τον κόπο και το μεράκι μου, θα κάνω εμένα κι ας μην κερδίσω φράγκο.

Προσεχώς το πρώτο κεφάλαιο λοιπόν.